Articles about Biodanza

The complexity of human sexual behavior is a result of our culture, our intelligence and our complex societies. It is not entirely governed by instinct, as is the case with almost all animals. However, the fundamental driver of human sexual behavior remains instinct, although its form and expression depend on culture and personal choices, giving rise to a very complex range of sexual behaviors, in which aspects related to health, pleasure, law, religion, etc.

The concept of sexuality encompasses the sexual impulse aimed at immediate pleasure and procreation, as well as the various aspects of one's psychological relationship to one's own body (feeling male, female, or both) and society's behavioral expectations.

In everyday life, sexuality plays an important role because, from the point of view of emotions and relationships between people, it goes far beyond the reproductive purpose and the norms or sanctions imposed by society.

For centuries, sexuality in animals and humans has been regarded as essentially instinctive. Theories were based on this belief to establish unnatural forms of sexuality, including all non-procreative practices. This led to discrimination and many feelings of fear.

Today, however, even highly evolved mammals, such as dolphins, and even birds, such as penguins, are known to display differentiated sexual behaviors that include forms of manifest homosexuality, variations of masturbation, and even rape.

Modern psychology deduces from this that sexuality can or should be learned. Psychoanalysis isolates the concept of instinct in man and considers sexuality in a broader sense than genital, because human sexual desire does not overlap with the procreative instinct.

Recent studies on sexuality have shown that gender issues are of great importance in the construction of the person's personal identity and social development.

Human sexuality not only requires instinct and/or behavioral stereotyping, as in animals, but is also influenced by different mental activities and the social, cultural, educational and regulatory characteristics of the environment in which people grow up and develop their personalities. A serious study in the field of sexuality should be based on the convergence of several lines of development, including affectivity, emotions and relationships.

These lines of development, or potentials, are the basis of Biodanza. In the sexual dimension, one does not focus on the symptom (lack of frequency, erection, orgasm, desire, etc.), but on the integration of the healthy aspects of the identity for its proper progressive development.

A survey conducted in the United States among 1,000 young people from different social backgrounds, between the ages of 12 and 19, found that nearly 50 percent were sexually active. More than twenty percent were only 12 years old. Psychiatrist Dylan Griffiths, who led the study, says: "The constraints traditionally exercised by family, church and other institutions have disappeared, leaving young people as unprotected victims."

A team of researchers formed by R. Rector, L. Noyes and K. Johnson established a direct link between the two in 2003. In 2003, Johnson made a direct link between being sexually active, depression, and more suicide attempts. After 6,500 interviews, the team concluded that "girls who were sexually active were more than three times as likely to be depressed as those who were not," while young men were "more than twice as likely."

This study suggests that if this happens to young people, where and how do adults deal with such a delicate and vital issue?

The Biodanza system contributes to the sexual development of adults as a progressive, pedagogical and creative activity.

Adults, teachers, professors, and especially parents must be responsible for opening a natural organic sexual dialogue with children so that, as young people grow up, they can share this dialogue and continue to build their sexual identity in private.

The first time I heard the concept of affectivity in Biodanza - that is, a state of deep affinity with other human beings - it resonated deep within me and prompted me to explore this concept further. As Rolando said, "our identity is revealed in the presence of the other," we are relational and connected beings.

From there I start to refer to how we make connections and how we treat people. With each person there is relationship and communication. We, and others, in the here and now, are responsible for nurturing a healthy, mature connection that creates tenderness, respect, and appreciation. This allows us to be and act with more freedom.

So what happens to us from the time we are little and as we grow throughout our lives is receiving positive or negative messages. For example, sentences such as: "You can do it" or "You did a great job! All these messages strengthen identity and our affectivity is reinforced. On the other hand, when we have received disqualifying messages such as "You are such a fool" or " You're an idiot", our identities are weakened or distorted.

How many times have we repeated these words to ourselves? As Rolando Toro said, disqualification "is an ontological assassination of the Being" and why am I mentioning this? So that we would realize how often we get into toxic circuits with our relationships because we have absorbed multiple negative messages.

So it is important that we are aware of how we express ourselves, both verbally and physically. The message of the word and the gesture enter through different senses that inhibit or, on the contrary, reinforce the possibility of affective construction with ourselves and with others. Identity is in constant transformation and is a fundamental pillar of affectivity. Compare a smile, a friendly look or a critical gesture, how do they affect us?

We must be careful with the way we express ourselves and grow by creating a new circuit of care, of affective nourishment. Because what we offer is the result of what we have learned. No one gives what he does not cultivate for the other, and we end up in toxic circuits: “I give in order to receive” and “I do not give because they do not give to me” and so we keep repeating it outside ourselves or to the other lay. None of these possibilities is realistic, they disappear over time due to the lack of an authentic connecting construction. Out of necessity and through our affective wounds, we generate unstable relationships.

The humility of knowing that we are human and learning is an opportunity to break through the fears of feeling unloved and unchosen. By coming back to listen to our hearts, by taking courage, we will open again, transform with a loving and luminous energy, as if we were born unblemished.

Nothing is magical, it is a path of evolution and permanent construction, of personal and progressive commitment, as in any process. Through the (clinical) therapy of other therapeutic techniques or more specifically of Biodanza, which invites us to go on a path of encounter with each other, affectivity serves us as a womb that brings us back to nourish life and ourselves. It offers us appreciation (we exist) protection, care and respect, which is a deep connection to life and to the relational environment.

When we talk about meeting in Biodanza, it opens us the possibility to recover the primordial, the affective bond, we learn to listen to the other and that he/she listens to us, to receive feedback, to be progressive (let our fear are not the guiding principle), we learn that reciprocity is possible.

It is being on the road with the other and emotional bonds will develop, we regain our authenticity, we value with care, we trust and allow emotional surrender. It's sharing not competing. In this way a more authentic and true being arises in us, which can express itself in freedom and love.

Affectivity gives us the opportunity to express our identity: to think, feel and do a learning path with ourselves and with others in the here and now.

Love feeds and ensures the evolution of life, it is a healthy path.

Humanity has always used rituals to mark the transition of life stages. One of the most important rituals is the initiation of childhood into the world of adults.

This kind of ritual marks a change in one's way of being in the world. According to Campbell, the mere fact that physiological changes occur during puberty is not enough to change our attitudes and behavior. The Ritual comes as a symbolic doorway that communicates to the individual unconscious and to the community where the initiate lives that from now on the child no longer exists and the adult has been born. In this way the initiate is repositioned towards life and in his community.

Initiation rituals have changed throughout history depending on cultural and religious factors. What is happening now is a meaningless process and even an absence of it. The inhabitants of large urban centers become anonymous beings in the multitude. Although they live close to billions of other people, community life tends to be reduced to a small family nucleus or even non-existent in the sense of feeling part of a group, recognized and perceived as such . This phenomenon has reduced the possibility of experiencing rites of passage.

We can say that there are events that remain like the debutante ball or the graduation ball, but which tend to lose their initiatory significance because they become superficial through stereotyped behavior. The participant is unaware of the steps he is taking and ultimately orients himself from the outside in, often obeying consumption patterns.

According to Campbell, the emotional immaturity that leads to feelings of depression and loneliness, the advancing adolescence and the resulting difficulty in establishing interactions between men and women are due in large part to these empty rituals in our society.

Biodanza and gender sexuality, is one of the interesting aspects, peculiar to Biodanza, when working with the line of sexuality: what is the relationship of gender, i.e. of masculinity and femininity?

It is profound work, tracing the archetypal roots of the specific rites of passage for men and women. This does not mean that we are trying to replicate the initiation rites of ancient cultures, which were largely based on the suffering of the initiate.

Specific vivencias have been created in Biodanza, capable of bringing the meaning of the passage to a vivencial level. The work is based on two "houses" (vivencial spaces). The men's "house" and the women's "house". These are archetypal dimensions specific to each gender, but they are interrelated. In each "house" there are proposals from vivencia, the sharing of experiences and feelings, and clarifications of doubts expressed regarding the gender of one's own house. Above all, it is a space to share between equals, to get to know oneself from the similar experience of all. A living space of knowledge, appreciation and celebration of one's own characteristics.

Second, there are moments of union of the two "houses". Vivencias of recognition, respect and joy for differences. It is not about tolerating or ignoring the differences between the sexes. In its work on gender, Biodanza recognizes that men and women are beings of the same species, but with profound differences.

The work of the "houses" is aimed at the recognition of this difference, the search for the essential value of one's own sex and the recognition of the value of the other. It is not about comparing or measuring values, but about acknowledging and appreciating a complementary essence.

There are things we can only discover about ourselves by interacting with people of our own gender. There are things we can only understand when interacting with people of the complementary gender.

Participation in the houses does not depend on the sexual identity of the participants. This means that the gender does not change because a person experiences their sexuality in a gay or hetero erotic way. Participation in initiation rituals is important for all people, regardless of how they experience their eroticism. In fact, the uniqueness of each participant's life experiences in the "houses" shows us that being male or female is not based on stereotyped behaviors. On the contrary, it speaks to us of a deep mystery that is being discovered little by little, with reverence, patience and love.

The subtlety of the work is not to show how someone should behave, but to establish a beautiful, delicate and loving contact with oneself from an equally beautiful, delicate and loving relationship with the other. There are no behavioral models for men and women, but there is an essence that reveals itself when we are available and dare to create a real dimension in our lives, so that we can recognize ourselves.

Bibliography

CAMPBELL, Joseph. The hero with a thousand faces. Paris, Robert Laffont, 1992.

PINKOLA ESTES, Clarissa. Women who run with the wolves. Paris, Grasset, 1992

PERERA, Sylvia. Caminhos para a iniciacao ao feminino. Sao Paulo: Paulinas, 1985.

The art of living in health - Art: from the Latin “ars”. It is the concept that encompasses all man-made creations. That is, expressing a sensitive vision of the world, whether real or imaginary, through ideas, emotions, perceptions, sensations.

Man makes use of plastic, linguistic, movement and sound means.

When we talk about paradigms, we are talking about a starting point. In this case, the starting point is man, called anthropocentric, and there is another, oriented towards life, called biocentric. Both cover a different load, they have a different meaning.

The Anthropocentric paradigm takes us back to our history and social circumstances. This paradigm leads us along three paths: disease, death, and madness.

In the social sciences, pathology is an important subject of study and diagnosis: a vicious circle is created in a downward spiral.

With the Biocentric paradigm we enter the world of forces and events that belong to Life. It reveals to us values, greatness, beauty, joy, confidence. Biodanza develops the biocentric principle in five lines of vivencia: vitality, sexuality, creativity, affectivity and transcendence in an upward spiral that forms a virtuous circle.

This journey unfolds here and "here" consists of the certainty of finding beauty in your eyes.

Life is something warm, musical, magnetic that seeks connection. “It is a purring hearth, a fire that resounds, and the echo of life vibrates all the gradations of the tuning fork.” (Artaud).

Biodanza is the Ars Magna, the greatest art, where health is an expression of cosmic origin.

It has been confirmed in neuroscience that the healing function is done by reinventing ourselves.

People often cultivate thoughts of fear, hatred, guilt, contempt, resentment, they feel the threat of rejection, humiliation, criticism.

Their own thoughts provoke a state of alarm that activates the sympathetic nervous system and inactivates the parasympathetic nervous system, as if there were some serious danger from outside, activating the same mechanisms as if it really existed.

This activation of the sympathetic nervous system is intended to protect life for a few minutes. Because of our own thoughts, this mechanism often becomes chronic, for years.

The effect of this disruption between the two nervous systems generates, among other things, a higher tension of the heart muscle and the diaphragm muscle, with a decrease in heart rate and gas exchange with the lungs.

The result is a decrease in oxygen in the blood (the first and most important nutrient) and an increase in toxins, creating an acidic internal environment (an environment that promotes disease), as well as high blood pressure and a decrease in the immune system , a decrease in peristaltic movement and a decrease in the production of digestive juices with an increase in hydrochloric acid and a process of intestinal rotting, a decrease in sexual instinct with a decrease in serotonin in the blood, the neurotransmitter of joy, well-being and desire, and oxytocin, the so-called neurotransmitter of human encounter that is secreted in both men and women.

At the neurological level, there is an activation of the cerebral amygdala, whose function is related to traumatic memory, and an activation of the alarm systems with a release of cortisol, causing wear and tear throughout the organism. There is also a decrease in blood flow to the prefrontal cortex, which is associated with creation, instantiation, perception, and successful realization of one's own reality from identity.

This state of alarm wants to maintain the Ego, which feels in danger, even though there is no real danger from the outside anymore.

Humans naturally live together. The separation from the other, from his peers, generates at the genetic level a shortening of the telomere and a decrease in the enzyme telomerase, elements that contribute to the process of division and cell regeneration. They promote neuroplasticity and neurogenesis, which are essential for the rejuvenation of the whole organism and for the repair and formation of new neurological structures.

At the level of the cerebral hemispheres, there is lateralization. Since cooperation, the connection with loved ones is interrupted, one of the two hemispheres dominates the other. Either the left and the individual expresses only a linear, logical, mathematical thought and cannot dream; or it is a dreamer, a poet, who cannot build and share his dreams.

The conditioned, analytical mind seeks status, importance, recognition, rivalry, regrets the past, worries about the future, broods. This disorder (briefly summarized here) translates into diseases of all kinds, both mental and organic.

Battles are fought on the outside, wars are won on the inside. I don't see the world as it is, I see the world as I am.

Five hundred years ago, people saw the Earth as flat. There was a madman who wanted to go beyond the horizon and moved the world by confirming his perception that the earth was round.

Reality is the result of what we perceive and prompts us to investigate. The only thing that gives me security is Life.

When I follow Life, doors open. In Biodanza, the biocentric principle is a paradigm that creates a new order through life-giving patterns: self-regulation between the sympathetic and parasympathetic nervous system, meeting in group, trust, trance and regression, integrative dances, integrative music, integrative vivencias, joy, caresses , hugs, poetry, art.

We rekindle the beginnings of creativity, the remnants of enthusiasm, the repressed need for love.

The world we live in is the world we form, not the world we encounter. (H. Maturana)

Our bodies are biologically structured for pleasure, not efficiency. (A Lowen)

Things don't happen outside beings, but inside beings. (H. Maturana)

Reinventing ourselves requires motivation, determination and perseverance.

I now want to touch briefly on other fundamental factors in Ars Magna:

-Physical activity: Connected to the reptilian brain and hypothalamus, the neurological center of homeostatic self-regulation of bodily fluids. It maintains the balance between acidity and alkalinity (internal environment).

-Language use: with speech we build realities. According to the biocentric principle, we build relationships between you and me, with qualifying words that illuminate our greatness, our beauty, with poetic language, with silences and emotional listening that create the space for encounter.

In conversation we build our reality with the other. It's not an abstract thing. Conversation is a special way of living together by coordinating action and emotion. This is how conversation builds realities. Acting in language changes our physiology. So we can hurt or caress with words.

"In this relational space, one can live demandingly or in harmony with others, live in the aesthetic well-being of harmonious coexistence, or live in the suffering of constant negative demand." (H. Maturana).

-Nutrition: The feeding instinct contains the wisdom of our species.

The food industry has silenced that instinct that provides everyone with the supply of necessary nutrients: oxygen, vitamins, enzymes, trace elements such as iron, calcium, magnesium, iodine, etc. Nature provides us with these nutrients in seeds, fruits and vegetables from the earth and the water.

A return to nature and its ecological system is necessary to find in it the nutrients that complement our physical and mental structure, our age, our state of health, our identity, etc.

Let food be your medicine. Let your medicine be your food. (Hippocrates)

My proposal, as a physician, is that the Ars Magna be developed in an educational space of relearning the original functions of life, in the course of continuous learning.

Let's do it together. Life is in our hands.

"Blessed are they that hunger and thirst for righteousness, for they shall be filled." (Matthew 5:8)

"Transcendence is the instinct to merge with the whole, to surrender to the cosmic womb. We are not talking about the "afterlife", but about the sensation of intense existential harmony and full ecological participation that can be experienced in the subtle moments of everyday life." Rolando Toro Araneda

Djamuid O'Murchu argues in his book Quantum Theology that dance originated as a primary means of giving meaning to life. It is the first and oldest form of religion. In anthropological and evolutionary terms, all dance is sacred.

For thousands of years, before the development of formal religion, people made no distinction between sacred and profane. In its origins and during its evolution, dance is fundamentally spiritual, its main innate function being to facilitate contact with the divine.

According to the ethnologist Joachim Wach, dance was originally a means of affirming the cohesion of the group in its connection with nature, with the ancestors and with the source of life. However, it was experienced as a totality and not in a rigid, fixed form, but as a conglomeration of movement and energy, often chaotic, but essentially characterized by rhythm, pattern and interconnectedness.

For example, many of the great dance experiences in prehistoric times were connected with hunting, with the changing of the seasons, with transitional moments in human life (birth, death, rites of passage) and with events in nature (rains, storms, drought). .

Dance was an experience of creative imagination, a moment of human-divine transformation, a time-space connection with the creative life force that formal religion called "God" thousands of years later.

The line of transcendence, in Biodanza, is that which arises from the connection with all that exists. Not only by moving away from the ego's place to empathize with others, but also by getting rid of the ego to feel part of the Whole. The most assertive way to do this is to connect with harmony and with nature.

One might wonder what kind of nature can be found in a room where Biodanza sessions are held, in the middle of the city. One possible answer is to recognize that we humans are nature.

The sensation par excellence of the line of transcendence are the moments when we feel that everything is in order, they are moments of great clarity and harmony. It's about how each of us puts ourselves in the universe to perceive it.

When we are in the forest and perceive much more than a group of trees and their usefulness in building houses or objects, when we allow ourselves to be penetrated by their deep presence, their scent, their place in the universe, we come into contact with the essence that is connected to all that exists. Then a deep sense of gratitude arises that both the trees and we are alive. It need not be anything more special, because it is the perception, the sensation that is special, a state of ecstasy.

Ecstasy means the sensation of being intensely alive, something that happens very rarely in life. It is a vivencia of beautification, enchantment, profound pleasure and happiness that can be associated with various human experiences: mysticism, sexuality, dance, poetry, music, contact with nature, artistic and scientific creation, travel, emotional connection, connectedness like that of mother and child and also intimate friendship.

Ecstasy always goes hand in hand with passion, a word that generates a lot of controversy because it is used a lot and has many meanings, often contradictory. In our culture, being passionate is wonderful, but we also think that "getting carried away" by passions is a bit dangerous. It seems a bit in our society that the way to ecstasy is to walk our path with passion without expecting the ecstasy at the end of the path.

Transcend the ego

The vivencia of transcendence includes the ability to merge with others and with nature, to feel that one is part of creation, that nothing is separate, that everything is related. It's a very intense experience.

What you need to know is that you cannot be in this state all the time. To cross the road, drive or go shopping, your senses must be awake and you must be mentally alert.

The dimension of transcendence is much more suppressed or denied than sexuality, requiring access to transcendence rather than eroticism, sometimes because it is considered "optional". The level of experience pursued in mystical states, with profound changes in the level of consciousness, requires an energy for which not all of us are prepared. Progressivity is thus fundamental; it is the factor that will allow us to integrate the new vivencias step by step.

Many difficulties with sexuality are rooted in transcendence because, ultimately, orgasm is a transcendent experience, of surrender, of loss of control. It fills those who cling to the ego with panic.

A few years ago we had a participant who was recommended by her psychotherapist to start Biodanza because of severe vaginismus. She came to the vivencia with a great concern about this matter which endangered her married life. She loved her husband very much and wanted a satisfying relationship with him, but she seemed to have no opportunity for sexual pleasure.

In our Transcendence Line work, we do exercises that require a lot of surrender and letting go, that allow you to lose the ego, "let go" of the head, to feel, to trust, to connect with yourself and the universe and an expansion to experience consciousness.

Although we did not offer this participant specific vivencias with the line of sexuality, in a short time she experienced a sense of surrender and release that enabled her to experience her sexuality in a completely new way for her, in a relaxed and receptive way. In a few sessions, she was able to eliminate her vaginismus.

This also indicates that the Biodanza session is a laboratory in which a problem is worked out from a real vivencia, but stripped of the conflictual context.

If, in this example, we had approached the topic from a sexual perspective with the participant, we would have focused only on the problem and it might have deepened rather than being resolved in a more relaxed and affective way.

This is the case in many medical or therapeutic specialties that choose to focus on the problem, measure it, study it, and give it importance that produces results that go against the essential goal of healing.

In contrast, the fundamental advantage of our practice is that we focus on health and enhance that which functions normally, resulting in a therapeutic effect on that which is dysfunctional.

We are, even before we are born. In the line of transcendence, an important practice is connecting deeply with the ancestors.

We are today's identity through the many beings who have passed through life and who, for the most part, are no longer here, but are part of our memory and cell history. We come into a deep connection with the past that shapes our being today.

The passage of time gives another dimension to our transcendence: we are so impermanent that our life in the universe is but a very short moment. The idea of ​​worshiping our ancestors is a deep connection with ourselves. We reach to the stars, to the infinite, to the universe, to the unknown and back to the past, by making a deep connection with these beings, many of whom are unknown to us and who are part of our present, our history and our being

Not only do we have human and animal ancestors, but further back in time we also have cosmic ancestors. As Carl Sagan said, "We are stardust," in the most literal sense of the word. The calcium in our bones comes from second-generation stars, just like the iron in our blood.

This approach gives a great opening to our identity and is an insight that leads us to the experience of totality (for some: divinity).

In Biodanza we know that the key, the entrance to the transcendental experience is within ourselves, so there is no fear, but trust that we have the ability to evoke and share it through the connection with ourselves, with others and with everything what exists to deepen.

You learn to love through your skin.

It was the encounter with Biodanza that enriched my exploration of communication and contact with deep human meanings, and gave me the hope of walking beneficial paths of connection with Life.

The history of every existence is a network of connections, the strongest of which must be with Life itself. This happens, and it couldn't be otherwise, "through our skin".

"Our skin is the threshold of a wonderful mystery," says Rolando Toro, it is the physical boundaries that connect us to others and to the universe. In Biodanza's methodology there are concrete tools to meet the urgent need to vitalize the instinctive act of connection between giver and receiver.

"It is through the skin that we become human beings capable of love. We learn not to love our books, but by being loved." writes Ashley Montagu.

Indeed, it is precisely through the skin that from birth we perceive the mood of the one who cares for us, how the mother receives our mood when we seek warmth, suckling, food and attention with enormous instinctive spontaneity. From childhood, we love our parents by loving their bodies, which we enjoy touching and visiting.

And in adulthood, is it because we're running around haunted by the frantic pace of doing that we may not long for the comforting embrace of the one we love? We constantly yearn for soft, warm hands resting on our skin and caressing us passionately.

After working for so many years with people who have asked me for care and massage, I have come to the conclusion that even the most closed and hostile human being has essentially the same need: to be touched and touched with care, to be caressed and with love to be caressed. And the person who pretends otherwise, or insists that he can live without affection and without contact, needs it even more.

When we feel tired or disillusioned, when we are stricken with shame, we instinctively feel the need to throw ourselves into someone's arms for comfort and care.

And if we're scared? Almost always, holding the hand of someone under stress has a calming effect, reduces anxiety and gives a greater sense of security.

How is it possible that tactile stimulation, in the form of caressing, comforting, hugging and swaying, can have such an effective effect on emotionally disturbed individuals?

And how is it possible that in our daily lives, in families, in relationships, in friendships and also in work relationships, pleasant physical contact is a natural and organic source of well-being, joy, gratitude and pleasure in life?

The answer is very simple: receiving affective contact from the first days of life and knowing how to communicate naturally and easily with body contact as we grow up is a fundamental and necessary experience for the healthy behavioral development of the individual.

Comforting body contact gives us a sense of security and confidence in ourselves and in life. What connects us to the world is tactile communication.

We can see, listen, think about something, but it is through touch that something enters and becomes part of our life experience.

Touch behavior

There are as many cultural differences in touch behavior as there are countries in the world. They range from no contact at all to full contact.

However, within the same culture we can find families with minimal contact behavior and others where it is a very important part of life, where we hug, caress and kiss so often that we are surprised at those who do not have this habit.

Body contact is an instinctive response and the animal world teaches us so much about this: almost all animals like to be petted or given tactile stimulation.

All mammals touch their young, usually by licking them from the head to the tip of the tail, in the period just before birth. This action responds to the physiological need to activate intestinal functions.

It is telling to see the way babies interact: they need to be cuddled and curl up by clinging to the body of the mother and siblings. It is through this contact that they learn vital behaviors.

While it is sufficient for animals to receive tactile stimulation, for human beings body contact must have a fundamental component: "tenderness". The gestures that enable the newborn to grow up healthy and safe, soft and strong, are the oldest gestures of care and of giving and receiving affection: rocking, hugging, caressing, kissing, being close to each other, looking at each other.

Satisfaction of this need, even in adults, gives the individual the security he needs, the conviction that he is wanted and valued, and thereby involved and strengthened in his relationship with others. And the first fundamental contact is with the mother.

People who are clumsy in their relations with others, clumsy and insecure in their physical contact, in holding hands, in hugging, in caressing, in all tactile expressions of affection, are so mainly because they miss the satisfying affective physical contact of the mother. have missed. A relationship is thus woven on a framework of reciprocity: the pleasure of physical contact satisfies both mother and child.

The relationship between love and development

From the very first moments and then throughout life, the dimension of human communication can reach a very high degree of integration in the scale of human values, when we demonstrate the capacity for a warm and hospitable contact: an affective contact.

An environmental context that ensures a quality of reciprocity and affective sincerity allows us to express and develop spontaneous behavior, naturalness in contact, physical pleasure and welcome.

What happens if this doesn't happen?

René Spitz has carried out careful scientific research on the neurophysiological effects of touch and caress by observing children in disadvantaged circumstances: hospitalized children or orphans.

His research revolutionized paediatrics because he discovered that caressing, caring and passing on a sense of security, for example by holding the baby, are developmental factors during the first months of life.

Children who do not receive love in this early stage of life fail to establish an adequate connection between the cortex and the diencephalon so that they can experience the relationship between the outer world and the inner, emotional and visceral world.

Most children in big cities have character disorders and developmental crises. During the sessions for children, Biodanza was found to increase their general health levels. The most common problems observed in the children's groups are: shyness, anxiety, aggressive tendencies, hyperkinesia and other motor disorders.

Children who do not receive affection from their mother or caregiver are left behind and irreparably damaged in their motor, emotional, linguistic and intellectual development.

Spitz found in orphans the phenomenon of infantile marasmus and death from anaclitic depression. Up to 60% of institutionalized children who do not receive love died before the age of two, even though they are well fed and receive the necessary hygienic and clinical care.

The need for contact arises in the human embryo.

Even research into the formation of life in the intrauterine period has led to the understanding that the emotional need for contact is a basic human need. This already has a solid foundation in the embryological development of the fetus. Let's follow the process of fetal formation.

The spark that ignites a new human life comes from contact: a sensual contact between a loving husband and wife that extends to the internal fusion between an egg cell and a sperm cell. Once formed, the cell divides rapidly and within a month has become a human embryo.

Let us establish that both the nervous system (third week of life) and the skin (sixth week of life) are formed from the same embryonic sheet: the ectoderm.

From the ectoderm arises the neural canal (third week), a rough outline of the nervous system, from which a series of other nerve endings develop, each of which innervates an analogous skin, muscle, vascular, connective, and visceral segment.

The lab has discovered the enormous sensitivity that tactile stimulation induces in the fetus: "When the embryo is barely three centimeters long and not yet eight weeks old, a light touch on the upper lip or the wings of the nose of the little creature causes a curvature of the neck and trunk to avoid the source of stimulation (Montagu: Skin and Touch) Thus we see that the sense most closely associated with the skin, the sense of touch, is the first to develop in the human embryo; it is our first means of communication.

The first contact takes place in the womb.

Then we see the embryo, still very small in the uterine cavity, immersed in the amniotic fluid, without ever touching the walls of the uterus, which is slightly stimulated by touch. In this first stage of intrauterine life, the embryo undergoes a gentle and continuous hydromassage, which does not cease even at night, with its slow and rhythmic breathing gently rocking it.

From the second month of pregnancy the embryo, because it grows faster in the uterine cavity, gradually fills it completely and around the eighth month the tactile stimulus is no longer generated by water but by the soft muscular walls of the uterus.

And the hydromassage becomes a real massage in itself: rhythmic, deep and enveloping.

It is through the skin, even before we are born, that we feel something from the outside, which gives us a primitive sense of self. In the last month of pregnancy, the first contractions occur, painless for the woman, exposing the fetus to pain, the intensity of which will be ten times greater. For now, it's just a matter of stroking.

With these gradual touches, the development of our sense of touch increases, the skin will forever remember these strong prenatal experiences, which determine the "healthy" future of the child and adult. According to the principles of embryology, a vital function is more important the earlier it develops.

Since the skin organ and the sense of touch are among the first to be formed in the embryo, we can understand, also from a neurophysiological point of view, that the function of touch is a primary human need.

From prenatal to postnatal life.

The experiences of warmth, contact and protection imprinted on our skin during the prenatal period must also find continuity in postnatal life so that the newborn develops into a healthy and balanced child and adult.

Several scientific experiments on the vital need for contact have shown how important "touching and being touched" is for humans.

Let us recall the experiments of Harlow (with baby monkeys, metal mother and fabric mother), Levine (petted and unpetted rats), Spitz (emotional deficiency interferes with the recovery of abandoned children, regardless of the effectiveness of care methods), Margareth Ribble (explains three types of sensory stimulation: tactile contact, cenesthetic movement, singing) and many other researchers who have shown how the lack of skin contact, especially in the first year of life, determines the development of disease.

The problem of eczema in children, for example, is very important in this sense.

The lack of affection, the lack of "touch," predisposes newborns to "cradle cap" or "cradle cap"-like conditions. Psycho-dermatologists claim that the lack of affection and "touch" predisposes newborns to "cradle cap" and other skin diseases. They emphasize the importance of more physical contact to overcome certain dermatoses.

As for the lack of emotional "contact" between the child and its mother, what Rof Carballo says is interesting: "The child has eczema from a lack of caresses, that is, from a lack of something that seems to have no biological meaning. But in reality, the caress, the contact with the mother's hands, with the child's skin, is one of the most important postures through which the mother's "inner brain" connects with the child's "inner brain". absence of real skin contact is a signal not only of the absence of emotional contact, but also of a real disruption of the mother-child symbiosis".

The pedagogical and therapeutic success of Biodanza is due to its effects on the organism as a whole and to the power of existential rehabilitation. These effects are the following:

Musical power

Power of integrative dance

Power of the vivencial methodology

Power of caress

Power of trance

Power of expanding consciousness

Power of the group.

Each of them, in itself, has a transformative effect. Connected into a coherent whole by a scientific theoretical model, they form a bundle of ecofactors with extraordinary effects, capable of influencing even the genetic program lines.

Musical Power:

Orpheus mythically inaugurated "musical power" in the West. Through the integrative music, with the lyre of Apollo, he was able to influence the laws of nature and the mysterious patterns that organized life. Under the influence of his music, Orpheus could make trees bloom in winter and calm wild animals.

Since time immemorial, the power of music has been known in Japan, China and other Eastern countries. The use of music by shamans, Tibetan monks and Sufi dancers to evoke healing powers and the cosmic connection is also known to anthropologists.

Today, scientific research in music therapy and music psychology confirms the effectiveness of musical power. It suffices to mention Alfred Tomatis, Don Campbell, Yehudi Menuhin and Michel Imberty to understand that music is not only connected to the receptive areas of sensitivity and renewal, but also has transformative powers on plants, animals and in particular on humans.

Alfred Tomatis shows us that "listening to the universe" opens up perception in all its dimensions and restores essential links with the environment and with people.

Don Campbell has discovered specific effects of certain Mozart music that can stimulate cognitive and perceptual functions. The "Mozart effect" can also be extrapolated to the "Vivaldi effect", the "Bach effect" or the "Debussy effect".

Yehudi Menuhin studied the relationship between music and neuroscience and demonstrated the effects of music on neurophysiological functions and on children's behavior.

Michel Imberty, one of the foremost specialists in musical semantics, has analyzed various musical themes and their emotional meanings.

Music semantics has been studied by Gundlach (1935), Hevner (1936), Campbell (1942) and Watson (1942). Many other current researchers have demonstrated the effects of music on living organisms.

In Biodanza, music is carefully selected to stimulate the ecofactors associated with the five lines of vivencia.

We call "organic music" which has biological properties: fluidity, harmony, rhythm, tonality, unity of meaning and cenesthetic effects; she has the power to facilitate integrative vivencias.

Since music can evoke intense vivencias, its choice in Biodanza is based on semantic criteria, i.e. on its thematic, emotional and philosophical meanings. Music can evoke erotic, euphoric, nostalgic sentimental emotions, etc. which, when danced, are transformed into vivencias.

The power of the integrative dance:

Biodanza has a repertoire of about 250 exercises and dances, which aim to activate human movements in a harmonious and integrative way; there are no dissociative movements in Biodanza. There are a series of dances of sensory-motor integration, affective-motor integration and cenesthetic sensitivity. Another set of movements are simple dances that stimulate vitality, sexuality, creativity, affectivity and transcendence.

Vivencial methodology:

Biodanza's methodology is aimed at generating integrative vivencias that are able to overcome the dissociations that our culture produces.

Today, a large number of people live in states of psychosomatic dissociations. They think one thing, feel another thing, and act in a dissociated way in relation to what they feel. The unity of our existence is in permanent crisis. It is through the vivencias that the neurophysiological and existential unity of the human being is perfected.

The vivencia is the intense sensation of living "here and now" and has strong cenesthetic and emotional components. Vivencias have different emotional nuances such as euphoria, eroticism, tenderness, inner peace, etc. that contribute to the authentic expression of the identity.

Vivencia differs from emotion. Emotion is a response to external stimuli and disappears when they cease. Vivencia is an experience that encompasses all of existence, has profound and lasting consequences, in which the organism as a whole participates and which generates the feeling of being alive, transcending the ego. It's a "here and now" experience.

The awakening of vivencias, which enable us to be ourselves, constitutes a new epistemology. Our intense, instinctive, and affective motivations are inhibited by cultural patterns. The deep vivencias that comprise the oneness of our psyche are the primordial forces of life.

The rational approach to our conflicts does not thoroughly resolve dissociated disorders; awareness of our conflicts does not change behavior. It is the vivencia of life, the cenesthetic perception of our body and, in fact, the ability to "be honest with ourselves" that makes possible an integrated and healthy existence. That is why we do not use conflict analysis, but stimulate the healthy part of our identity through intense vivencias, "the moment is the only place where we can live".

The vivencial methodology makes the integration process possible. Biodanza is by definition a system of integration of human potential. Integration means "coordination of activities between different subsystems to achieve harmonious functioning of a larger system". The vivencia is the essential means of integration of the functional unity: "we live in the here and now, in a cosmic time".

The deflagrating power of the caress:

"Biodanza is a poetics of human encounter...

Connecting with people is essential in any act of rehabilitation or healing. There is no such thing as solitary growth (mystical or therapeutic techniques of a solipsistic nature are a deception). Connecting with other people is what makes growth possible.

A verbal connection is not enough. Contact, couple or group dance and physical engagement in a sensitive, subtle and feedback context are necessary.

As far as the therapeutic and pedagogical effects of caressing are concerned, there is currently a lot of scientific research going on. Hundreds of authors have discovered that touch gives value and emotional content to people. Of course, contact is not enough, there must be a bond, which means that whatever form the physical bond takes, it must be motivated by genuine emotional strength.

There are scientific foundations for contact therapies. Among the many researchers we can mention: S. F. Harlow, René Spitz, Rof Carballo, Lopez Ibor, Bowlby, etc.

However, caressing is not just contact, but connection. Therapies that have no physical involvement are dissociated because they work only at the level of consciousness and not with major vivencias of love and togetherness.

Affectivity, the central core of all therapies, includes: connection, co-participation, Martin Buber's "we".

Power of Trance:

Trance is an altered state of consciousness involving the diminution of the ego and a regression to the primordial, the primordial, in a sense to the perinatal stage. It is a phenomenon of regression to the original states of existence.

The effects of trance have the character of a biological renewal, because during this state the biological conditions of the beginning of human development are reawakened (intensified metabolism and awakening of cenesthetic perception) and the initial needs for protection, nourishment and contact.

For this reason, the trance exercises in Biodanza enable reparenting, i.e. "being born again" in a context of love and protection. Many adults carry within them a wounded child, an abandoned child, without love. Reparenting makes it possible to care for that child in ceremonies of trance and rebirth.

Among the means of the Biodanza System we count the innovative method of the "floating trance", which gives access to the trance state in a progressive way and in the form of a gentle surrender.

The Power of Expanding Consciousness

Expanding consciousness is a state of enhanced perception characterized by the restoration of the original connection to the universe. Its subjective effect is an intense sense of onto-cosmological unity and transcendent joy.

Biodanza induces states of expanded consciousness through music, dance and ceremonies of encounter. Access to the "supreme experience" requires prior preparation and a higher level of integration and maturity. The processes we use to bring about progressive changes in the state of consciousness are:

- dancing to enhance the perception of nature and people through the five senses

- "soul reading" through the observation of the participants' faces after the trance

- dances of cenesthetic pleasure to reduce ego intervention

- slow dances of fluidity with abandon

- dances of ecstasy and intasy

Various psychotherapeutic and inner development techniques use drugs and "magic plants" to promote states of expanded consciousness, the proposals of transpersonal psychotherapy strive for this by other means.

Dr. Albert Hofmann, who invented synthetic LSD-25 (lysergic acid diethylamide), has proposed a new form of education of perception and empathy through "enteogenic experience", in a context of intimacy with life. This proposal is difficult to implement given the scientific ignorance; the levity of many authors - such as Timothy Leary - has brought the lysergic experience into disrepute, deeply harming humanity.

In Biodanza we do not use drugs, we prefer to activate the neurotransmitter mechanisms normally present in the body and which have the same effect as enteogenic drugs. After a "supreme experience" (strictly supervised), one discovers a new sense of life and an elevation of the bond with nature, with other people and with oneself. Transtase (sudden change with inner transformation) consists of the organic integration of the sensation of abstract intelligence and affectivity.

Biodanza induces a state of fullness, and often ecstasy, through exercises in affectivity and transcendence. The expanded states of consciousness have a lasting effect on the meaning of existence and the way of being in the world. They consist of an ecstasy for all creation, its forests, animals and especially people.

The enteogenic experience is "the awakening of the divine in man". It has two aspects:

- ecstasy (connection with the outside world and with people)

The deepening of this state can lead to the contemplative state with frequent weeping at the indescribable beauty of reality, coupled with the loss of bodily boundaries and intense pleasure. It can also lead to a deep identification with the essence of a person, awakening an absolute understanding of that person and achieving an intense emotion of love and brotherhood.

The state of cenesthetic pleasure occurs when a human being surrenders to "being himself" and is at the same time a medium of the music, that is, "the individual is the music". It happens when one dances with closed eyes, in deep sensitivity, slowly and harmoniously.

- Intase (connection with oneself):

It is the sudden amplification of consciousness, united with the moving vivencia of "being alive" for the first and only time, focusing all the being's potentialities. This vivencia is accompanied by a feeling of beauty and fullness. It is the feeling of being a living part of an organic whole, united with a sense of eternity (timelessness). The bodily vivencia is pulsating, with sensations of arousal and piloerection.

INTASE: cenesthetic harmony, musical ecstasy, intrauterine vivencia, oceanic vivencia, enlightenment

EXTASE: empathy, ecstasy of love, altruistic ecstasy, contemplative ecstasy, cosmic ecstasy

Power of the group:

The group in Biodanza is a womb of rebirth that integrates on an emotional level and is a field of very intense interaction.

Biodanza is not a solipsistic system, nor of verbal interaction. Its power lies in the reciprocal generation of vivencias between the participants of the group. Encounter situations have the potential to profoundly change certain attitudes and forms of human relationships.

The form of group integration in Biodanza is radically different from traditional group dynamics.

"Happiness: A Social Value. The Biological Right to Happiness. Social Vocation of the Biodanza System" by Eugenio Pintore

“Social Action” emphasizes what makes Biodanza fundamental, namely the fact that it is a refined and effective technique of individual transformation, but also a proposal aimed at the transformation of the world and society, where the values ​​of life and dignity of the person, It is a proposal that takes the defense of human rights to heart and accompanies it with a richer, more complex specification of the essential needs of the human being, articulated in terms of what emerges whenever we proceed to separate them by favoring either the economic or the political or the social and cultural aspect.

...

In this perspective, it may be interesting to start from Maslow's now well-known pyramid of needs, with the physiological needs essential for survival at the base, a series of words called fulfillment needs at the top, and words in the middle as emotional needs and a need for esteem.

...

If we were to confront this hierarchical organization with the five lines of vivencia, we would immediately realize that, while the essential physiological needs are paramount for survival, the relationships between the lines cannot be represented by a pyramid, but rather by a figure reminiscent of the hologram, a figure that can represent their systemic interaction: all lines are essential and interact and together define an integrated human totality. They are all equally necessary and none can be bypassed without repercussions on the others, including the first, the physiological line, which appears to be the most autonomous. But a situation of emotional deprivation, a permanent threat to self-esteem, exposure to insecurity at work can affect the state of health by generating pathologies, even serious ones, which threaten the person's survival.

The results of this hypothesis of a non-hierarchical conception of needs become clear only when they are placed in their original dimensions: the essence of needs, all without distinction, are rooted in the biological constitution of man.

Thus, the needs are not only non-hierarchical, but also have no leeway: they are universal in nature and thus concern all members of the human species, regardless of culture, historical, political or religious circumstances. They cannot be challenged. There is no place or time when they lose their vitality. If the socio-historical and cultural conditions do not allow it to be fully satisfied, the person's ability to live their own life with dignity is called into question.

To speak of the biological is not only to speak of the natural in general: it means at the same time the recognition of the interdependence and indivisibility of needs. Just as there are no needs that are more important than others, there are no needs that can be sacrificed in favor of others: the unity of the human person does not allow discrimination between basic needs. There are, of course, thresholds beyond which the satisfaction of a need is absolutely urgent: the example of livelihood is the clearest. But the same goes for everyone else: there is a threshold beyond which the lack of affection, self-respect and respect puts one's life in danger.

It is no coincidence that the emphasis on the interdependence and indivisibility of rights has gained ground in the human rights debate, as has the proposal for a theory of development with a human dimension (on this non-hierarchical and systemic dimension, the economist Max provided important information).

The second aspect to be considered, always in the perspective of a Biodanza dialogue on the theme of rights, could be titled: from needs to possibilities and capacities.

The language and vocabulary of needs hide many pitfalls and the reference to the unity and totality of the person does not always succeed in avoiding them.

The satisfaction of needs itself has a dimension of passivity that projects the idea of ​​personal development into a dependence on external and often welfare-like interventions. A conception that keeps the person in a dimension of perpetual necessity.

Rolando Toro's constant reference between the concept of genetic potential and considerations of the environmental factors that promote or jeopardize its development highlights the need to create and /or modify it so that it becomes more suitable for the full development of their own innate abilities.

...

The proposal of a biocentric education is nothing more than the concrete and operational side of this proposal and responds to an idea of ​​life as a wealth of possibilities that flourishes naturally when the context is favorable to its development.

Rereading human rights from this ecological perspective, so that the right to life and the return to dignity can be understood not only in terms of concessions and obligations, but guarantee the full "development" of the person.

The term "bloom", which seems to have only a poetic effect, is used in thinking about a new development economy such as that of Amartya Sen, who demonstrates the need to consider economic and social development with a view to creating conditions which are suitable for the full development of human capacities, precisely their flourishing. However, the most interesting parallels to the concept of "potentialities" are found in the reflections of Martha Nussbaum, who reformulates human rights with reference not to a theory of needs, but to a theory of actual rights to all the capacities each human being possesses. to see your most unique grow, develop and exercise.

These are capacities to which no exceptions can be made without de facto becoming discrimination; they are capacities that must be guaranteed to all, regardless of race, sex, culture or religion, and whose values ​​must be truly recognized as universal.

...

I will try to list some of these abilities, focusing not so much on the most shared ones, such as those concerning life, health, or physical integrity, but on those which seem secondary and are often regarded as secondary - e.g. imagination and feelings:

1. Life: having the ability to live a human life of normal duration to the end; not die too soon, or before life is so limited as to be unworthy of life.

2. Physical health: enjoy good health, including healthy reproduction; be adequately fed; have adequate shelter.

3. Physical integrity: to be able to move freely from place to place; be protected from violence, including sexual violence and domestic violence; to enjoy sexual pleasure and choice in reproduction.

Already in this third point there are important elements to underline: for example, we speak of sexual aggression, domestic violence, sexual pleasure. These are aspects that are often ignored in the cold and juridical formulation of rights, but which refer to concrete contexts of violence and injustice, especially against women, which constitute serious constraints on the free development and expression of human possibilities and capacities.

4. Senses, Imagination and Thought: To be able to use one's own senses to think and reason in a "truly human" way, i.e. in a way that has not been formatted and cultivated by adequate education including, but not limited to, literacy, basic math and science education.

To be able to use imagination and thinking in connection with experience and the creation of production of self-expressive work (...) To be able to search for the ultimate meaning of existence on one's own strength. To gain pleasant experiences and avoid unnecessary pain.

5. Feelings: to be able to feel affection for things and people besides oneself, to love those who love and care for us, to mourn for their absence; in general, to love, to mourn, to feel longing, gratitude and justified anger.

One's own emotional development is not destroyed by fear or excessive anxiety, by traumatic events of abuse and abandonment.

6. Practical reason: being able to form a view of what is right and think critically about how to program one's own life.

7. Belonging:

a) to be able to live with and for others, to recognize the humanity of others and to care about their neighbor; engage in various forms of social interaction, be able to understand the circumstances of others and show compassion; be capable of justice and friendship (defending this capacity means defending the institutions that sustain and nurture these forms of togetherness and also defending freedom of expression and political association)

b) have the social basis for self-respect not to be humiliated; be treated as a worthy person whose values ​​are equal to those of others. This implies at least protection against discrimination on the grounds of race, gender, sexual orientation, religion, caste, ethnicity and national origin.

8. Other Species: To be able to live in connection with animals, plants and the natural world by taking an interest in and caring for them.

9. Play: To laugh, play and enjoy recreational activities.

10. Control of own environment:

a) Politics: being able to participate effectively in the political choices that shape one's life; the right to political participation, the guarantee of freedom of expression and association.

b) Material: the right not only to formally own (land and movable property), but to have a concrete possibility to do so; the right to seek employment on the same basis as others; protection against unauthorized search and arrest.

With regard to work, to be able to work in a manner worthy of a human being, using the practical mind and building a meaningful and mutually identifiable relationship with other employees.

...

These aspects all refer to a kind of ecology of human development that goes from the broadest context such as the state to the personal one that is delineated by the family space and relationships with the other.

But as I said, the most interesting elements relate to aspects that are normally considered secondary and sometimes superfluous. It is easy to understand that the right to food, housing and safety must be protected and guaranteed, but it is more difficult to speak of a right to imagination, affection, love and play.

The ability to "laugh, play and enjoy recreational activities", the ability to feel affection for things and people other than ourselves, to love those who love and care for us, as essential capacities of imagination and thinking introduces a view in which what we normally understand as belonging to the realm of individual psychology reveals its social character.

The term capacity, which we might call human potentialities in Rolando Toro's vocabulary, takes on all its meaning here: it is about being placed in the conditions of being able to do or feel what originally and universally belongs to all beings of the human race. species, long before there was any historical, geographic or cultural differentiation.

These capacities can be impaired in a thousand ways, but all are due to an "environment", which in its many economic, legal, cultural and familial aspects precludes their development and free expression.

The violation is equally serious whether viewed from a developmental or oppressive point of view. Not being able to exercise free thinking and imagination, because we have not been given the opportunity to grow and develop it in an adequate educational context, is serious and limits us. Repression is easier to recognize and we have developed a collective sensitivity to it that allows us to at least commit acts of disapproval. But the violation of a right is not so obvious when its growth and development are consciously or unconsciously prevented.

For example, notice what is said about feelings related to the right to: "or the right to live with and for others, to recognize the humanity of others and to care about their neighbors, to participate in various forms of social interaction, understanding and compassion for the circumstances of others, and the capacity for justice and friendship.

That these human capacities can be sacrificed and compromised is evident not only in relation to the emotional and relational context of the family and parents, but also in relation to the social context in which children and adolescents, for example, are deprived of basic positive experiences such as being able to develop of a minimum of empathy; children involved in violent warfare, such as child soldiers, but also in organized crime, children and young people who have grown up in a context of indifference to others, contempt, discrimination or open racism.

The lack of an adequate affective context, the subordination of the behavior to the adult's own disqualification of the humanity of the other, jeopardizes the development and growth of empathic sensitivity in an almost irreparable way.

This violence against children or adolescents is immeasurably serious, no less serious than violence related to lack of education or care. In this case, the law has been compromised from the outset and does not allow the development of a basic human capacity.

In this sense, capacities, all human capacities, must be understood as rights to be safeguarded and protected, not only in their expression but even more so in their development. They are capacities that must be taken care of from a pedagogical point of view, but also - and here Biodanza has an additional role - in their selling dimension.

While there are people whose abilities have been compromised, sacrificed, repressed; while violence or indifference of the socio-economic or family context has caused deficiencies in the rights and fundamental capacities, Biodanza can participate in their recovery and in the restoration of the integrity of the person.

When Amartya Sen talks about the right to well-being and quality of life, she always refers to an Aristotelian-inspired idea of ​​happiness, eudemonism, which she interprets as the full development of life, the full development of one's capacities.

Offering and guaranteeing that everyone's life can "bloom", express more of their own potential. This is Biodanza, and this is her social calling.

"Biodanza and Social Action, Basic Aspects" by Myrthes Gonzalez

Biodanza in Social Action provides means to restore citizenship from the strengthening of individual, group, community and cultural identity, promoting the notion of intrinsic value and its importance in society. It returns the power to act in the world and change oppressive realities from a living understanding of dignity.

...

The practice of Biodanza generates empathy, affection, solidarity and outrage in the face of disrespect and oppression. Based on this observation, we can usually think that all Biodanza is social action.

...

Action implies a movement that has a direction. Social action has a proposition, a direction, something that is sought in relation to social structures.

...

- Restoration of dignity by strengthening identity. The concept of identity in Biodanza is linked to the individual's presence in the world - the perception of one's own worth.

These issues are directly related to dignity. Situations of poverty, denial of basic rights, physical and emotional violence, abandonment and lack of care lead to a break in the notion of belonging to society, the city and the country. Ghettos are created of people who do not know their rights and do not recognize their possibilities to contribute to the common construction. The phenomenon of social exclusion leads to self-exclusion.

Social assistance programs often become ineffective when they are not focused on helping participants develop their potential in the world. The oppressed emerge from this situation when they gain a sense of self and the importance of their participation.

Through the vivencias in Biodanza, the participant recognizes his or her worth and potential and learns to see the value and potential of others. He no longer accepts deprivation as normal and is stimulated to be protagonists in actions of change in personal and communal lifestyles.

- Restoring values ​​of concern for life such as: self-esteem, friendship, solidarity, the feedback with the environment.

Stimulating action for change is always linked to a collective construction of the world. The dominant ideology disseminated by the media is that of individuality, personal success, competition and the war to change position. There is a climate of competition, stress and loneliness. Moreover, the media tells that this is the way to happiness and peace of mind.

We know this is the shortest route to physical and emotional exhaustion. The one who seeks his happiness and self-worth in consumption and status symbols is as far from himself and his dignity as the one who has no home and no food. The emotional blockage and proportional individualism that result from it represent a serious ethical flaw that dominates an identityless society. An amorphous mass of slaves of production and consumption.

The social action in Biodanza is based on the revision of values ​​that we can call anti-life. These are the values ​​that remove man from the protection of life, in himself, in others and in the environment. The values ​​we promote are simple, but they are essential to maintaining integrity and it is ultimately these that can really lead to happiness and peace of mind: self-esteem, friendship, solidarity, the feedback with the environment. These are the engines of real social change, as Rolando Toro says: "Walking hand in hand is a revolutionary act."

- Stimulation of the genetic potential present in each line of vivencia. Man is full of possibilities. These have a biological origin, either genetically, and may or may not manifest according to the person's relationship to the environment. We all have many more possibilities than we can express in our lives. The fact that a certain characteristic is potentially present in a person does not mean that it will be expressed. It is the environmental factors that stimulate the potential to manifest.

...

The central theme of Biodanza in social action is the restoration of identity in a broad and deep sense. The important aspects of this process are:

- Value of cultural expression: the identity of a people, a community or a group is expressed in its cultural manifestation. It is essential to observe, respect and appreciate the culture of each population.

- Uniqueness: every person is unique. No two people are exactly the same. Even with the same genetic code, everyone's vivencia gives different results. There is a tendency towards massification that negates the singular. If the latter is denied, the intrinsic value of every human being is empty, desecrating the relationship with oneself and with life. The concept of identity, as seen by Biodanza, is about restoring the sanctity that is integrated in life. When we desecrate something, we trivialize it and we can devalue it. Our culture places the sacred away from nature and people and can be extremely violent and destructive.

- Dignity: there are certain aspects of life that a person should not lack, otherwise this lack will change the perception of his or her condition in the world. People who live through the experience of the continual end, of the lack of a home and of sanitary conditions, come to tolerate these kinds of hardships and consider them natural. To regain dignity means to regain the certainty that a human being, by the very fact that he exists, must have full citizen status.

- Power: Just because we realize there are things to conquer and transform in our lives doesn't mean we feel capable. In Biodanza we stimulate people's awareness of themselves as beings capable of change and concrete action in the world. The identity gives the opening, the space and to overcome these factors the perception of oneself as a powerful being is necessary: ​​responsible for oneself in the world.

- Ability to adapt and change: although these two characteristics seem contradictory, they complement each other and form what we in Biodanza call the capacity for fluidity. We can use the metaphor of water circulating in its motion, changing state and adapting to the shape of the environment and clinging to its walls. Fluency is thus synonymous with freedom with responsibility and commitment.

Thus we learn in Biodanza that freedom consists of circulating through a network of links with infinite possibilities. For this we need a lot of affective and responsible communication, an ability to be moved by the situations we experience and to live each moment intensely, without attachments. Fluency, contrary to what one might think, is connected with strength, a strength that does not negate sensitivity. On the other hand, rigidity, the inability to change and adapt, fear and vulnerability in the face of life, through which one builds an armor to survive, reflects an apparent strength that does not exist internally and pays the price for the loss of sensitivity.

- Thinking deeply about one's own values ​​and place in the world: it is not up to the facilitator to say how a participant should live or behave. The facilitator is not in the group to impose his/her way of looking, nor to make comparisons or value judgements. The proposal is to foster an environment that allows the horizons of perception to be expanded, to establish a reflective vision of values ​​and forms of being in the world, and to open up new possibilities through contact with the creative and supportive potential as tools of transformation. We must not confuse identity with a selfish attitude often promoted by the media and even education. In Biodanza, we see a strong identity as something capable of creating partnerships, based on affective networks.

...

Social Action in Biodanza is to restore the meaning and satisfaction of being together, involved in a specific proposal.

Biocentric education

Social action is directly related to education. Striving to improve the quality of life in a community is an educational process. Our proposal is to go beyond school desk education, to offer a form of knowledge that is detached from the reality of the student.

We propose a relationship of knowledge exchange, where the appreciation of knowledge is facilitated by the desire for knowledge. This means that the needs and interests of the community and its members are the starting point. In social action, Biodanza is never separated from biocentric education. In fact, in most cases, biocentric education is at the forefront, forging institutional and day-to-day relationships, and Biodanza emerges as a central but not unique methodology.

It may be that a certain group or community is not open to Biodanza in its traditional form and application. This does not mean that this group should be abandoned, for the goal is not just Biodanza, but the restoration of identity and integration on a personal, community and cosmic level. Biocentric education offers a broad vision of resources that can be used to promote this process.

Natural music

In the search for a language capable of stimulating our health potential, our capacity for resonance and empathy, music is a source of extraordinary power. Its main value lies in its easily recognizable message: that of a nature that reveals to us that its rhythms and harmonies are the same as those that beat within us and shake us every moment. Thus, since the emergence of so-called "body therapies", music has always held a privileged place as a mechanism for arousing movement and emotions; and almost all therapeutic techniques and systems centered around dance and/or body involvement have adopted music.

With the advent of digital technology and the compact disc, music has come ever closer to the Pythagoras ideal: to establish an objective link between music and mathematics. The conversion of sound waves into a binary system is part of a process - often denounced by musicians - of sound denaturalization, which breaks the physical chain of events from which "analogue music" has emerged. Apart from market issues, it is clear that the current technological development is closely related to the current musical proposals: a lot of information but little vibration. It would be an absurd undertaking to enter into a conflict with a technology that is hard to ignore. But reorienting ourselves to more authentic musical material, which offers us better vital and integrative content, is an adventure that is not only possible, but indispensable.

To achieve this, all we need to do is return to the biological source of musicality and move away from music designed solely for commercial purposes. Of these, the emotional content is superficial and stereotyped and the archetypal evocative potential is absent.

Authentic music, as a need for expression and visceral human creation, is a phenomenon that reveals deep emotional and psychological content (conscious and unconscious), both personal and collective. It is precisely the emergence of this "background", like a cry from the bowels, that gives it both unity and diversity. By speaking about himself, the artist speaks about the world.

All vital music contains within itself the variety of elements that make up organic nature. They are the basis of human identity. Its richness and flourishing lies in its paradoxical yet unmistakable essence: simple yet complex, it reveals the dynamics of the emotional world when authentically expressed. They are ethereal and subtle - hardly any air in motion - but so concrete that they can be touched. They are magical and mysterious, but as precise as the arrow that penetrates the target with certainty. They are plural, because their code of beauty reaches us all in the same way, because we perceive in it the essential melody that was sometimes ours and still pulsates to find its fullness; and because we are its co-authors, for music has no existence outside our subjectivity; it is always a relationship, a permanent recreation that has tones and rules that belong to our own lives.

Musician Peter Hamel says: "New music must learn from all musical traditions, search for forgotten antecedents and rediscover the original function of music, its connection to deeper human experiences, without falling into an ingenious eclecticism. Currently there is a tendency to to discover original sources of music, which alone can point the way to a new musical vivencia, which encapsulates man in his totality.These are rarely discoveries of our time, but rediscoveries of what ancient peoples and cultures already knew, but which have been forgotten by the mainly rational development of the West."

Being music

A holistic approach to music and dance as integral expressions of life must be able to go beyond traditional stimulus and response formulation. It's not just about listening to music and dancing to it. Such an approach, based on the old dualistic view (mind-body) and time linearity (cause-effect), promotes fragmented ways of life that, rather than promoting integration, reinforce existing dissociations.

Biodanza uses music in a gestalt that includes integrated movement (dancing) and emotions as a system of interacting elements. Although, from a methodological point of view, we can only act through sound (music and cues) and dance (noting that emotions and vivencias are ontological and subjective and cannot be included in the methodology), the coherent application of these elements generates, in framework of a group, a field. This field promotes vivencias, creating an integrated expression in which the different elements that interact feed off each other, enhancing their intensity and meaning. In this context, the musical perception is transformed into an experience that encompasses the totality of the being.

Sound merges with identity in a global integration process that transcends the strictly auditory. We don't listen to music. We recreate it through subtle and complex mechanisms of resonance that reach both the cells and the mind. We are music. And our dance is the coherent expression of this ontology.

Every music in its place

In a proposal to relearn vital functions that are blocked or suffering from disturbances for various reasons, the music must be precisely adapted to the specific requirements of those healthy aspects that we want to develop. That is why we need organic music, which respects basic physiological rules (rhythm and cardio-respiratory frequency), which enhances the levels of homeostatic regulation. Sensual music, with a harmonious and fluid development, which enhances cenesthetic perception, pleasure and tactile sensation.

The integration of emotions with action is facilitated by the musical message. This, in turn, allows the coherent manifestation of movement with the sensations induced by the sound. For example, if we use music with a euphoric rhythm and a happy melody, we promote an integral vivencia. If, on the other hand, we use music with a euphoric rhythm and a melancholic melody, the result will be a dissociated and disorganized vivencia. Any music that contains contradictory elements in its structure will provoke vivencias of the same nature, creating confusion and making it difficult to access an emotion harmoniously linked to the gestures. Much of the current musical panorama has these features: fragmented development, obsessive rhythms, etc. Much of the so-called New Age music, such as serial or minimalist music (usually recommended as harmonizing) is a good example of this disintegrating effect.

The creative aspect of music is essential in the search for an innovative and authentic, non-stereotypical movement. Monotonous and repetitive music is just an expression of our agonistic life, impoverished by anxiety and fear. If we understand life as movement, true existential renewal - the creation of our own life - is fostered by music that carries these qualities: a melody rich in harmonious variations, textures and nuances, rhythmic passages of varying intensity, etc. These intrinsic creativity neutralizes mechanical motor reactions and opens the way to spontaneity.

The delicate space of human communication also needs appropriate music. How many of us suffer from those "encounters" between friends tinged with noise and shouting? This does not men that the possibility of sincere exchange can arise only in silence and tranquility, but that the integration and development of affective-motor potential (being together with the other) requires music that awakens the sensitivity necessary to generate feedback- create circuits.

Intimacy (from "intimar" - getting in touch) requires a musicality that matches this connecting energy and power. It can be found in the dynamic tension of a swing or in the soft lightness of an adagio. The essential thing is that it brings that vital presence that, like a poetic breeze, overcomes the emptiness and distance that usually separate people. This kind of loving energy can only be found in a truly artistic work. It lives there from the moment of its conception. And even before that, like an inalienable embryo in the heart of its author. It is this irresistible beauty that travels to the skin with a determined step and gently moves through the tissues until it touches the emotion.

Moreover, there is a suggestive potential that goes beyond emotions. Some music has a powerful mobilizing effect on archetypal psychomotor structures and promotes a direct journey to the unconscious, to that timeless and unknown moment where notes and rhythms have also forged myths by giving a sound to the collective memory. Music of the earth, with its rituals of fertility and nourishment; of water, the warm symphony of fertility, the eternal return. Wave music in the genital temptation of the serpent. Music of fire, of the transient, of courage and transformation. Strings and bugles, the hero's triumphant fanfare. Music of the angels, the divine child, the sweet melody of the spheres. Music is a subtle fabric through which chords from all eras move. Echoes in which the animal, the cosmic and the human merge in a majestic synthesis.

The delicate space of human communication also needs appropriate music. How many of us suffer from those "encounters" between friends tinged with noise and shouting? This does not mean that the possibility of sincere exchange can arise only in silence and tranquility, but that the integration and development of affective-motor potential (being together with the other) requires music that awakens the sensitivity necessary to generate feedback- create circuits.

Intimacy (from "intimar" - getting in touch) requires a musicality that matches this connecting energy and power. It can be found in the dynamic tension of a swing or in the soft lightness of an adagio. The essential thing is that it brings that vital presence that, like a poetic breeze, overcomes the emptiness and distance that usually separate people. This kind of loving energy can only be found in a truly artistic work. It lives there from the moment of its conception. And even before that, like an inalienable embryo in the heart of its author. It is this irresistible beauty that travels to the skin with a determined step and gently moves through the tissues until it touches the emotion.

Moreover, there is a suggestive potential that goes beyond emotions. Some music has a powerful mobilizing effect on archetypal psychomotor structures and promotes a direct journey to the unconscious, to that timeless and unknown moment where notes and rhythms have also forgotten myths by giving a sound to the collective memory. Music of the earth, with its rituals of fertility and nourishment; of water, the warm symphony of fertility, the eternal return. Wave music in the genital temptation of the serpent. Music of fire, of the transient, of courage and transformation. Strings and bugles, the hero's triumphant fanfare. Music of the angels, the divine child, the sweet melody of the spheres. Music is a subtle fabric through which chords from all eras move. Echoes in which the animal, the cosmic and the human merge in a majestic synthesis.

The conceptual basis of Biodanza comes from a meditation on life, from

the desire to be reborn from our butchered gestures. Rolando Toro Araneda

The history of human movement is also the history of humanity. All historical periods have had consequences for physicality. In this text I want to think more specifically about the historical period characterized by mechanization and how this influences physicality and thus determines the way humans have moved in past centuries.

The reflections of the philosopher René Descartes shaped the world view of modern times. Descartes proposed the supremacy of reason over physicality. For him, the body is a machine made to serve reason.

The mind-body dualism is not a Cartesian invention, but we can say that Descartes accentuated this separation.

Descartes' rational view is in step with technological progress over time. In the Middle Ages, given the strong discipline in Catholic monasteries, there was a need for a measure of time that allowed for a division of tasks during the day based on this measure. The basic principles of mechanical timekeeping date from this period. From the 14th century, given the need for adequate instruments for the great navigations using mechanical clocks - which were initially huge and housed in church steeples - these gradually became smaller and became commonplace in the workplace and home.

We can see that the mechanical measurement of time has influenced physicality from the beginning, with the aim of organizing and creating a method in human routine, standardizing movements and practices.

The mechanization of timekeeping, however, comes at a time of great technological progress which will gradually replace handicraft production with the mechanization of large-scale production by machines replacing human labour.

To get an idea of ​​the physical dimension of this change, we have to think about the lifestyle of the craftsman. Craft production in the urban centers of the 16th and 17th centuries was done in small groups or even by a single craftsman who took care of the whole process. In general, there was no strict division of labor or strict control of time or production. This is not to say that working conditions were ideal, as the townspeople generally lacked sanitation and citizens were organized more according to defense strategies than for the well-being of the inhabitants. Yet we can say that in a sense production had no decisive influence on the organization of the movement. Non-repetitive manual work, where the worker was aware of the whole production process, usually allowed a connection with dance - meaningful movement.

The phenomenon called the Industrial Revolution began in England in the 18th century. At that time, large machines, initially powered by steam, replaced some of the work previously done by craftsmen. So there is a very radical change in the social structure. The owner of the machine is not directly involved in the production process, but employs a large number of people who become part of this process by working with the machines.

This created a new occupational category of people who sold their labor power in exchange for a small portion of the value (value added) generated by production. This type of relationship, which still determines production in our society today, started in a brutal way. The employees ranged from children to the elderly, women and men with working days of up to 16 hours. A situation that only changed with the organization of workers in trade unions.

The changes in human movement due to this historical period are very significant. We can emphasize two points:

1. The central element of production becomes the machine, much more efficient in terms of productivity. Man becomes part of production as a kind of "part" of the machine. In a sense, he is part of the gears. It is like a gear, a part of no special significance which, in case of failure, can be replaced by another.

2. The employee is no longer aware of the entire production process. He is usually deployed only at one point in the process with repetitive and meaningless movements. His movement is meaningless, empty of all creativity and identity. Man is part of the machine. During the repetitive movements there is a brutal process of mind-body dissociation. The mind sails to other realms beyond the factory's current time and space.

At the beginning of the 20th century, factories had increasingly sophisticated production lines. Taylor studied the organization of environments and operators to arrive at an economy of gestures. According to him, part of the energy that could be used for production was wasted by movements that were not aimed at it. Taylor influenced the entire organization of contemporary environments in the search for absolute and unwasteful objectivity in the production of consumer goods. The worker on the production line begins with measured and controlled gestures to channel all his motor energy into the task assigned to him.

Only at the end of the 20th century do we notice that these repetitive and meaningless gestures generate a chronic distance from the here and now, a state of disintegrating trance in which the person is absent from himself day after day, many hours a day. The result is a series of health damage, both physical and mental.

It was already known in the eighties that it is important that the employee is involved in all parts of the production process and gives meaning to what he produces. Otherwise, they become ill, either through psychosomatic or psychiatric illnesses, or through occupational accidents.

This observation leads us directly to the conclusion that the so-called body movements are directly related to health and that the quality of these movements determines the quality of life and the way one perceives and interacts with the world.

Finally, at the beginning of the 21st century, we end up in a hyper-technological society where production processes are almost already quasi-automated and manual work is replaced on a large scale by high-tech equipment.

What are the inevitable consequences for physicality? What kind of movement does this society represent? Are we moving past mechanization or are we moving into a more sophisticated version of it?

We currently live in a world that is inextricably linked to mechanization, a historical process that has drastically changed the nature and also the relationship of man with himself.

How can we live today without light, without running water, without internet, without telephone, without car, without train, without plane and all other technological equipment? We would be utterly inadequate if we went back to life 50 years ago.

We are gradually moving away from the need to engage directly in repetitive and non-creative work and we can see this as extremely liberating. However, we should not forget that our current economic structure is driven by consumption.

The creation of a virtual world that is increasingly indispensable and absorbing has led to a "pacification" of movements. Fine motor skills, finger movements and hours spent staring at a screen have made interacting with the non-virtual world difficult. Non-virtual interaction requires sweat, muscle, and multi-directional attention. Diseases related to repetitive hand movements are on the rise, as is near-epidemic obesity.

Virtuality, globalization and consumption create a person who is passive on the one hand and irritated on the other, because he is used to the immediate results of the computer. The subtle details of human interaction are radically lost, and that happens more casually in the virtual than in face-to-face interaction. Resonance phenomena based on this direct interaction are lost, resulting in difficulties in human relationships, lack of empathy and emotional discomfort.

Medicine draws attention to the diseases caused by a sedentary lifestyle and today a new kind of practice is emerging and becoming more widespread in which exercise is seen as a necessity for health. In fact, it is necessary to compensate for our inert lifestyle.

However, it is important to think about how this is done and the reasons behind it. Often it reflects and reinforces a deep mind-body dissociation. The lack of awareness of bodily sensations is a cause and effect of a consuming lifestyle. Exercise is practiced as an obligation and as if the body were an animal locked in a prison all day. That is why it is important to let it out from time to time, preferably under control, in the form of anger.

Those who exercise often have a motivation to maintain their physical health and aesthetic beauty. The body is a target that must be well cared for and maintained.

But fortunately, the birth of the new millennium brings with it an urgent need for change. Still influenced and, in a way, gullible about the possibilities that technological progress generates, many people are rethinking their relationship to consumption and are starting a process of integration where physicality and spirituality merge in the search for an integral being.

Humanity reaches extreme dissociation, but as with any peak, there is a setback, in this case an opportunity for change.

Rolando Toro, creator of Biodanza, proposes that we be reborn from our broken gestures.

He states that we are our gestures. There is no point in acquiring objects and proposing different practices if we are not intensely involved in what we do. This involvement is a restoration of physicality. Everything we do in our daily lives has meaning and can encompass our whole being. If we recognize the importance of each of our actions and make it the dance of our existence, we need very simple things to live. Happiness and fulfillment are far removed from acquiring things. Joy of life and well-being are connected with the quality of the gesture and movement of every act of my existence. Integral health is inseparable from dancing your life.

Als ik de ander ontmoet, begin ik informatie over mezelf te krijgen.

Rolando Toro Araneda

Het thema inclusie is nauw verbonden met het feit dat we weten en waarnemen dat we compleet zijn. Vanaf het moment dat we waarnemen dat er "iets ontbreekt", dat de ander "tekortschiet", is het mogelijk dat dit een weerspiegeling is van onze waarneming dat we ons onvolledig voelen, van onze eigen tekortkomingen. Het is ook mogelijk dat wanneer we iets uitsluiten, we iets van onszelf niet accepteren.

Als relationele wezens hebben we communicatieniveaus die voornamelijk non-verbaal zijn. Laten we dus eens nadenken over wat ons vanaf het begin verbindt, wat ons op een diepgaande manier verbindt en ons deel van het Leven maakt.

Iets dat ons in staat stelt onszelf te herkennen als een vorm van leven: uniek, onvervangbaar, zo dicht mogelijk bij perfectie en deel van het universele weefsel. We zijn weefsels (cellulair, musculair, neuronaal) en tegelijkertijd maken we als soort deel uit van een groot weefsel en zelfs van een kosmisch weefsel, dat voortdurend in beweging is. In die zin is elk wezen een knoop die het geheel maakt, maar het is een organisch materiaal, wat betekent dat we soms de mogelijkheid hebben om te knopen, te ontknopen of opnieuw te knopen; wetende dat dit de rest van het weefsel mobiliseert en (affectief) beïnvloedt. Een van de essentiële componenten die ons individueel, als groep en universeel verbindt, is beweging.

Beweging maakt deel uit van het leven; als levende wezens zijn we wezens van beweging. Beweging heeft de eigenschappen van samentrekking, expansie, vloeibaarheid, elasticiteit, oscillatie enzovoort. Als we onszelf erkennen als wezens van beweging, moeten we weten dat deze kwaliteiten op elk niveau bij ons horen, zelfs existentieel. Veel voorkomende bewegingen zijn onder andere lopen, handen vasthouden in een cirkel en springen. Ze worden in elk persoon op verschillende manieren uitgedrukt. Als we het in Biodanza bijvoorbeeld over stappen hebben, bedoelen we voorwaarts bewegen, wat een existentiële reactie teweegbrengt. Het is daarom mogelijk om zoveel manieren van voorwaarts bewegen in het leven te vinden als er mensen in de groep zijn.

Het doel is dat de identiteit van ieder mens zich ontwikkelt binnen een groep. De groep vormt de matrix, de plaats van omhulling: zonder oordeel, veronderstelling of inmenging die deze ontwikkeling beïnvloeden. Inclusie geldt in deze zin voor alle mensen die deelnemen aan de sessie: inclusief de facilitator. Het is geen kwestie van beslissen om iemand in het bijzonder op te nemen, van kiezen of discrimineren.

Biodanza brengt archetypische dansen en bewegingen samen om inclusie te ervaren. In het geval van de krings zijn het gemeenschapsgevoel, het deel uitmaken van, en het respect voor ieders individuele ritmes duidelijk. In mijn werk met ouderen en jongeren in revalidatie heb ik ontdekt dat beweging, muziek en groepsontmoetingen, zoals voorgesteld door Rolando Toro Araneda - die dit systeem ontwikkelde - iedereen onmisbaar maken, zodat ze zich niet langer afgewezen of overbodig voelen. De groep is een matrix die gevormd wordt door elke persoon en zijn manier van in de wereld staan.

Weten hoe je een ja (uitbreiding) of een nee (inkrimping) kunt ontvangen en aanbieden maakt deel uit van gezonde communicatie, en dit is alleen mogelijk in een omgeving waar waardeoordelen, aannames of bemoeienissen met levensvormen beperkt zijn. Ten slotte is elke persoon, behalve een facilitator of deelnemer, een wezen dat meebrengt wat hij of zij is, dat kalmte begrijpt als deel van beweging, stilte als deel van geluid, de communicatie van een ja of een nee als deel van de ontmoeting.

We bouwen geen huis om thuis te blijven,

we hebben niet lief om verliefd te blijven,

en we sterven niet om te sterven.

We hebben de dorst en

het geduld van het dier.

Juan Gelman

In ons, die zo modern en zo beschaafd zijn, zo opgevoed door rede en berekening, klopt de oorspronkelijke impuls van de stam nog steeds. Lang voordat er sociale contracten waren, hutten en klassen, voordat we in steden of zelfs dorpen leefden, was er de stam. En het stamgevoel blijft bestaan onder het dikke pantser van morele en sociale onderdrukking. We kunnen het zien opkomen in staten van regressie en trance, maar ook in concerten en toestanden, die zo vervuild zijn door identificatie en consumentisme. In deze gevallen heeft de samensmelting van het lichamelijke en het emotionele geleid tot een tribaal fenomeen dat meer is dan een menigte mensen bij elkaar. In deze 'groepelijkheid' herbeleven we het tribale gevoel dat ons terug verbindt met de soort en daarmee met de universele matrix.

Ik weet dat sommige mensen zich afvragen: Waarom zouden we, in deze tijden van vooruitgang, zoiets archaïsch als het stamgevoel dat in ons huist, herstellen? Betekent dit niet dat we achteruitgaan, onszelf betrekken bij verouderde stadia van de menselijke geschiedenis?

In plaats van een terugtrekking of een involutie, begint het herstel van het tribale gevoel gezien te worden als de grondlegger van een nieuwe vorm van verbondenheid die dichter bij het vivenciele dan bij het sociale staat. Volgens Michel Maffesoli zijn de manieren waarop mensen met elkaar communiceren en interageren, die sterk geritualiseerd en lokaal zijn, belangrijk in de nieuwe vormen van groepering, waarbij ze andere waarden ontwikkelen. "In die zin is tribalisme, voordat het politiek, economisch of sociaal is, een cultureel fenomeen. Een ware spirituele revolutie. Een revolutie van gevoelens die de vreugde van het primitieve, inheemse leven benadrukt. Een revolutie die het archaïsme in al zijn fundamentele, structurele en oeraspecten versterkt. Allemaal dingen, daar zijn we het over eens, die ver afstaan van de universalistische of rationalistische waarden van de huidige machthebbers" (Michel Maffesoli).

Voor Biodanza in het bijzonder is het heel belangrijk om de waarde en betekenis terug te vinden van wat we 'het tribale' noemen, vooral als een andere vorm van groepering, omdat de methodologie van Biodanza gebaseerd is op het fenomeen van regressie als een manier om identiteit te structureren, en regressie is in essentie een primair en tribaal fenomeen.

Maffesoli durft veel verder te gaan door een nieuw concept voor te stellen dat regressie omvat maar ook de waarde van het moment terugvindt. Hij zegt: "Ik stel momenteel een andere term voor: 'ingrés', die, net als wat we in bepaalde Romaanse talen vinden (Spaans, Italiaans, Portugees), het feit benadrukt dat er een pad kan zijn zonder doel, een reis die niet eindigt. Binnengaan (in-gressa) zonder vooruit te gaan (pro-gressa). Dit is waar het volgens mij om gaat bij onze hedendaagse stammen. Het gaat hen niet om het te bereiken doel, het te bereiken economische, politieke of sociale project. Ze geven er de voorkeur aan om 'binnen te gaan' in het plezier van het samenzijn, om 'binnen te gaan' in de intensiteit van het moment, om 'binnen te gaan' in het genieten van deze wereld zoals hij is. Er zijn therapieën (hij kent Biodanza) die gebaseerd zijn op het principe van regressie. Waarom zouden we, met de semantische correctie die ik zojuist heb gemaakt, niet een soortgelijke procedure voor het sociale leven kunnen bedenken? Laten we naar Prediker luisteren: "rivieren keren terug naar hun bron om opnieuw te stromen". Soms is er in de beschaving een houding van "binnendringen" die een nieuwe sociale heropleving aanmoedigt. Dit zet ons aan om een diepe duik te nemen in het collectieve onbewuste. Hiermee bedoel ik het serieus nemen van de gedeelde fantasieën, droomervaringen en speelse manifestaties waarmee onze samenlevingen herontdekken wat hen verbindt met het archetypische substraat van de hele menselijke natuur.

Ik wil graag zeggen dat ik geraakt ben door de hechte en gevoelige visie van een auteur die als weinig anderen zo duidelijk weet uit te drukken wat wij in Biodanza doen, en daarom heb ik de haakjes na zijn opmerking over "therapieën gebaseerd op het principe van regressie" toegevoegd, omdat ik weet dat hij Biodanza kent en omdat ik geloof dat hij ons theoretisch materiaal brengt dat wij niet hadden.

In Biodanza zien we identiteit als een dynamisch proces dat voortdurend verandert en zich ontwikkelt in en door middel van vivencia, maar dat altijd de relatie of co-vivencia met de ander(en) inhoudt die de ontwikkeling en uitdrukking van deze identiteit voltooit. Identiteit is doordrongen van de actie van anderen. De vooringenomenheid waarmee onze cultuur aandringt op individualisme als synoniem voor sociale vooruitgang is dus niet langer bestand tegen een gezonde analyse en heeft duidelijk laten zien dat het niets meer is dan een middel om macht te behouden, het lege omhulsel van een paar instellingen en om de pluriforme en creatieve uitdrukking van identiteit te onderdrukken.

Aan de andere kant is het pathetisch om te zien hoe bepaalde gesloten machtscircuits, vooral in de rechterlijke macht en in de conservatieve partijpolitiek, bepaalde groepen jongeren ervan beschuldigen sektarisch te zijn omdat ze hun ideeën of creaties uiten of vanwege hun gedrag, waarmee ze hun eigen dominante sektarisme verhullen, dat niet wordt geleid door de affecten en emoties die de zin van de stam zijn, maar door de repressieve regels die maffiaclans vormen.

Groepsgevoel en solidariteit

Het element dat het netwerk van groepering en de stam creëert is solidariteit. In de emotionele terugkeer naar de oorspronkelijke menselijke matrix ligt de band van solidariteit. Je moet echter begrijpen dat de solidariteit waar we het over hebben geen moreel concept is, het product van een plicht om te zijn die de prijs zoekt die de soms ongewenste inspanning van solidair zijn beloont. Dit was de opvatting van een valse solidariteit die de macht oplegde als synoniem voor barmhartigheid, waarbij zij die hebben en kunnen hun macht en hun afstand tot de ander versterken door aalmoezen te geven. Ik spreek van solidariteit als het resultaat van een verlangen om veel meer te delen dan wat de ander nodig heeft, om te delen met een plezier dat alleen ontstaat bij een echte ontmoeting. Deze solidariteit is specifiek voor de soort of, om het anders te zeggen, is specifiek voor het Leven, omdat het Leven in zijn essentie een fenomeen van solidariteit is.

Het is essentieel dat Biodanza zichzelf voorstelt als een methodologie die ontmoetingen op dit niveau mogelijk maakt, en het hele systeem, met zijn oefeningen gericht op affectieve integratie, is gericht op het bereiken van dit niveau van solidariteit. Om dit te bereiken, zelfs op kleine schaal, moeten we de manier waarop we met elkaar omgaan veranderen. Waar hangt het bereiken van deze doelen van af? In principe van het niet reproduceren van de communicatie- en dominantiepatronen die hebben geleid tot de dissociatie waaraan we lijden. Als de begeleider van een Biodanza groep de houding aanneemt van een charismatische leider die de waarheid in pacht heeft en met wie de leden van de groep zich moeten identificeren, dan zouden we dezelfde sektarische modellen ontwikkelen die de instituten vormen die ons hebben opgeleid. Als de begeleider daarentegen zijn relatie met de groep horizontaal maakt, d.w.z. het systeem niet gebruikt als een schild van het valse zelf ("De Meester") en interageert op basis van affect en contact, dan zullen de leden van de groep niet bang zijn om hun identiteit uit te drukken, omdat ze de solide steun voelen om te kunnen zijn zoals ze willen zijn.

Dit groepsnetwerk, dat een "schoot van wedergeboorte" is, zoals Rolando Toro het zegt, vormt de basis van de therapeutische werking van Biodanza. Vivencia, identiteit, ontmoeting, co-vivencia, groep, vormen een dynamische Gestalt die de dans van het leven mogelijk maakt. Binnen deze schoot worden rituelen ontwikkeld die de primaire modellen van het menselijk fenomeen actualiseren.

Deze affectieve en voedende "groepelijkheid" heeft niets te maken met het idee van de groep als een verzameling geïsoleerde ego's, waar interactiemodellen gebaseerd zijn op projectie, negatie en rationalisatie. In deze pseudo-groepen, of anti-groepen zoals sommigen ze noemen, ontwikkelen zich de modellen van overheersing en controle die zo gebruikelijk zijn in onze cultuur, vooral in bepaalde dogmatische religieuze groepen en in extremistische anti-politieke bewegingen, waar conservatief en xenofoob sektarisme wordt verkondigd.

De levensdans die Biodanza voorstelt is veel meer dan een dans voor persoonlijke ontwikkeling, het is het herstel van de gemeenschappelijke schoot van de menselijke soort. Niet alleen het kudde-instinct, benadruk ik, maar de geest van solidariteit die de "samen-eenheid" bouwt, de gemeenschap die de uitdrukking is van identiteiten die voortkomen uit de voortdurende vivencia van de ontmoeting met de ander(en). In het oneindige weefsel van ontmoetingen en scheidingen keert de mens terug naar het dans-zijn.

Het woord poëzie komt van het Latijnse poësis, dat op zijn beurt is afgeleid van een Grieks begrip dat "scheppen" betekent.

In 1970 stelden de biologen Francisco Varela en Humberto Maturana het neologisme "autopoiesis" voor om te verwijzen naar de existentiële toestand van levende wezens in voortdurende zelfschepping.

Vanuit dit gezichtspunt lijkt de levende wereld een cirkelvormig fenomeen in een constant scheppend proces, een onophoudelijke stroom van energie waaruit het meest tastbare van alle mysteries, het meest alledaagse van alle wonderen, voortdurend tevoorschijn komt: het Leven.

Na onze individuele dood houdt het leven nooit op. Individueel zijn we sterfelijk, maar collectief zijn we eeuwig. Er is een vitaal continuüm, een evolutionair pad waarvan wij wandelaars en voetafdrukken zijn. Als we het zouden kunnen verlaten, als we in de voetsporen zouden kunnen treden van alle levende wezens van alle tijden, zouden we het mysterie van onze oorsprong kunnen ontsluieren. Of misschien zouden we merken dat we een spiraalvormig pad bewandelen, zonder begin en zonder einde. Op zijn minst in onze verbeelding zouden we deze reis kunnen ondernemen, misschien zouden we verschijnen, ontdekken dat het leven nooit is gestopt en in onze unieke kans om vandaag levend te zijn, dat we de eeuwigheid in ons dragen.

Geboren worden, spelen, dromen, de liefde bedrijven en kinderen krijgen zijn allemaal poëtische handelingen die subtiel tot ons spreken over onze oneindige natuur. In elk vitaal gebaar zijn we de verzen van een onvoltooid gedicht; we zijn de metronoom van de muziek die begon met de eerste tel.

Het zou dus verstandig zijn om nooit te wennen aan het bestaan. Verlies nooit het wonder van het in leven zijn. Om een dankbaar lichaam te zijn dat liefheeft en danst met alles in deze wereld. Uitgaan van onze numineuze toestand (*), niet als een eenvoudige weg naar verlichting, maar als een immanente voorwaarde van de handeling van het leven, als de vreugde die voortkomt uit het gevoel dat we de continuïteit van het leven zijn.

(*) Noot van de vertaler: naar het einde van zijn Leven toe sprak Rolando Toro Araneda ook vaak over het Numineus Onbewuste. Daarbij benadrukte hij dan volgende begrippen: Liefde, Verlichting, Moed en Intase.

Ademen

is het uitoefenen van de overvloed van het bestaan

elke seconde de intuïtie hebben

de onvoorwaardelijke bron van energie

de slinger van afstanden

de wetten van evenwicht

van vertrouwen

en de afgrond...

Wij zijn de instroom van een eeuwige bron

de creatieve impuls van Niets

die ons de kracht geeft om onszelf te manifesteren...

Het had iets anders kunnen zijn

het had kunnen ontstaan in de grenzen van een ander heden

afgedreven in een andere chaos

opnieuw verschijnen in andere lichamen...

maar het was Leven

een adem van vrijheid

de verleiding van een wonder en materie

die afdrukken achterliet aan deze kant van de oneindigheid

op zijn weg terug naar de oorsprong...

Wat gebeurt er als de emotionele behoeften van mensen in de vroege kindertijd niet volledig worden vervuld? Dat was de vraag die Jean Liedloff zich stelde toen hij zijn boek "Het concept van het continuüm" schreef. Tijdens het observeren van de Yekwanas, een stam in het Amazonewoud op de grens tussen Venezuela en Brazilië, was ze totaal onder de indruk van hun levensvreugde; hun affectiviteit in de vorm van samenleven, hun buitengewone vermogen om van het leven te genieten en vooral de vriendelijke en respectvolle houding tussen mannen en vrouwen, tussen volwassenen en kinderen en tussen laatstgenoemden onderling. Hierdoor vroeg hij zich af waarom deze mensen, die zo weinig middelen hadden en bijna in het stenen tijdperk leefden, emotioneel zo 'geëvolueerd' waren.

Affectiviteit en het belang ervan in de eerste levensjaren is een gebied dat anderen al eerder hebben bestudeerd. Veel auteurs hebben nagedacht over de ontwikkeling van kinderen en de gevolgen van emotionele ontbering.Maar Jean Liedloffs unieke benadering is dat ze niet begon met het observeren van onze tekortkomingen, wat we missen of wat we zijn kwijtgeraakt in onze beschaafde omgeving, maar door aan te komen, of beter nog, door geconfronteerd te worden met deze tekortkomingen door een wereld te vinden waar emotionele voeding en vitale stimulatie in overvloed aanwezig zijn. Het was niet haar bedoeling om op zoek te gaan naar iets vooropgezet; ze was op zoek naar diamanten en ze vond iets dat kostbaarder was dan een steen. Aspecten als emotionele harmonie, tederheid, emotionele expressie en vreugde zijn geen gemeengoed in onze grote steden, waar de prijs belangrijker is dan de waarde.Noch religies die over liefde spreken maar doden in de naam van God, noch scholen vol autoritarisme, noch gezinnen waar we discriminatie koesteren, zijn ruimtes die rijk zijn aan vitaliteit, affectiviteit, creativiteit of sensualiteit. Integendeel, het zijn emotionele woestijnen, waar wat Liedloff het continuüm met onze evolutie als soort noemt, is afgebroken en waaruit we niet de primaire voeding hebben kunnen halen die essentieel is voor de ontwikkeling van onze identiteit.

Voor het type beschaving dat we hebben gecreëerd, is dit verre van een probleem. Het huidige kapitalistische systeem, dat we voortdurend reproduceren, leeft van de emotionele woestijn en het is in zijn belang om deze uit te breiden. Terwijl het de bronnen van primaire bevrediging opdroogt, zoals liefde en tederheid, verkoopt het ons de objecten van secundaire bevrediging, zoals status, geld en alle consumptieobjecten die daar omheen draaien.

Dit is het evolutionaire pad dat we als beschaving zijn ingeslagen. We hebben het opgegeven om het leven te consomeren (consumar), dat wil zeggen het te laten ontkiemen, het te creëren, waarvoor we gevoed moeten worden door liefde, en we hebben geaccepteerd om het leven te consumeren (consumir), dat wil zeggen het te beschouwen als iets vreemds of externs aan ons, iets dat we moeten kopen of verkopen, waardoor het veranderd is in handelswaar, een object van consumptie en transactie.

We zijn een etnocentrische beschaving die de mensen om ons heen alleen maar ziet als projecties van onszelf, en wanneer we andere culturen observeren, doen we dat met parameters die de evolutie verkeerd inschatten, zoals "ze zijn aangekomen bij, of nog lang niet, zoals wij". Op deze manier decentreerde Liedloff de menselijke kwaliteit van de Yekwanas. Toen ze de Yekwanas leerde kennen, stopte ze niet bij wat ze misten (technologie, infrastructuur, etc.) maar bij iets dat een rijkdom uitdrukte die niet gekocht of geconsumeerd kan worden maar ontwikkeld en bewaard.

Zo begon zijn zoektocht, die niets anders was dan leven met de Yekwanas. Gewoon om met hen te leven, om te zijn met wat ze kon begrijpen of beter om zich te laten besmetten door hun manier van leven. Tijdens deze vijf expedities kwam ze tot het inzicht dat de sleutel lag in het evolutionaire 'continuüm' als soort, uitgedrukt in het continuüm van de gemeenschap en de familie, eindigend in het continuüm - als een originele paradox - van de moeder-baby relatie, waarbij ze opmerkte dat deze het geleidelijke proces van onafhankelijkheid van de baby regelde zonder dat de cultuur (zoals de onze) dit continuüm doorbrak.

Daarom concludeert Liedloff: "Een cultuur die van mensen vraagt om te leven op een manier waarop hun evolutie hen niet heeft voorbereid, die niet voldoet aan hun aangeboren verwachtingen en die hen bijgevolg onder druk zet om zich ver buiten hun grenzen aan te passen, is gedoemd om schade toe te brengen aan de persoonlijkheid van haar leden".

Voor Biodanza facilitators is dit een grote uitdaging en, als we ons openstellen voor reflectie, roept het enorme vragen op.

Kunnen we ons systeem gebruiken om de breuk in het continuüm te herstellen?

Kunnen we de primaire en essentiële aspecten die in onze vroege kindertijd hadden moeten bestaan terugvinden wanneer we nu volwassen zijn?

Kan de Biodanza groep een bron van emotionele bronnen zijn die werkt als moedercellen om de emotionele wonden van identiteit te herstellen?

En vooral, hebben de facilitatoren verbinding met het continuüm van het leven hersteld?

Mijn antwoord is dat deze dingen mogelijk zijn als de facilitator het belang van affectiviteit voor identiteitsvorming begrijpt. Het is belangrijk voor Biodanza facilitatoren om te weten dat ze, door ruimtes voor affectieve voeding te scheppen, helpen om de culturele modellen van onze beschaving te veranderen en zo het vermogen om het leven te consumeren (consumar) terug te krijgen.

Maar dit impliceert ook dat als ze het fundamentele belang van affectiviteit voor het herstel van het continuüm niet begrijpen, hun Biodanza praktijk zal afglijden naar een persoonlijke show, een egoïstische reis die klanten aantrekt die gretig zijn naar consumptie, maar zonder iets te veranderen in hun affectieve structuur.

In Biodanza kunnen we bij elke sessie de inslag van het continuüm, het affectieve netwerk, reconstrueren. We komen naar Biodanza als 'normale' wezens (of misschien is het beter om normotisch te zeggen) aan wiens specifieke behoeften als soort niet is voldaan en, gedurende de sessie, kunnen we de langzame, onzichtbare emotionele ketting die ons opnieuw verbindt opnieuw weven.

Het is een langzaam proces dat werkt in een regressieve paradox - progressief, maar in het heden. Het is geen kwestie van achteruit gaan om vooruit te gaan - dat is slechts een voorstelling - het is een kwestie van hier en nu en in anderen op zoek gaan naar de voeding van onze oorsprong die ons maakt tot wie we zijn. En dit in een groepsmatrix, de bron van alles wat ons beïnvloedt. Het heeft dus geen zin om alleen een individuele verandering door te voeren; we moeten de culturele matrix veranderen die het gebrekkige wezen dat we zijn heeft voortgebracht. En affectiviteit is het essentiële element voor deze verandering.

De arme leiders van deze beschaving spelen een suïcidaal spel; ze moeten emotionele ontbering promoten omdat ze weten dat dit mensen in consumenten verandert. Ze spelen de val van de geprogrammeerde veroudering en leiden de grote massa's als lammeren naar de trog om altijd "iets nieuws" te consumeren (dat onmiddellijk oud wordt zodra het is geconsumeerd). Ze noemen het vooruitgang, maar het is slechts de transformatie van het menselijk fenomeen naar iets waaraan ze zelf niet kunnen ontsnappen. Volgens deze parameters van economische en sociale ontwikkeling zouden de Jekwanas bij lange na niet onze levensstandaard bereiken en zouden ze bijna in het neolithicum leven. Maar kunnen we zeggen dat zij armer zijn dan wij?

Door Jean Liedloffs concept van het continuüm te lezen, kunnen we de intieme relatie tussen evolutionaire ontwikkeling, affectiviteit en cultuur zien en nadenken over het feit dat we kunnen veranderen door minder te consumeren en meer te verbinden. De Yekwanas herinneren ons eraan dat rijkdom niet ligt in een overvloed aan goederen maar in een overvloed aan verbindingen. In hun complexe eenvoud laten ze ons zien dat menselijke samenlevingen anders kunnen zijn dan de samenleving die we kennen: vreedzaam, affectief en geweldloos. Dit is misschien wel onze grootste uitdaging als Biodanza facilitators.

Er is een nieuwe orde van denken en gevoeligheid nodig om de innerlijke ervaringen samen te brengen die filosofen, literaire genieën en onderzoekers in de Menswetenschappen het meest hebben beziggehouden.

Het is tijd om opnieuw na te denken over Liefde, Vrijheid en Transcendentie, niet als abstracte concepten maar als onmiddellijke toespelingen, lichamelijke ervaringen, namen die we kunnen geven aan onze vormen van existentiële deelname. We moeten intellectuele tradities loslaten om deze meditatie los te maken uit ons persoonlijke leven, uit onze wanhoop - zoals Kierkegaard zou zeggen - uit onze biologische behoefte aan liefde en transcendentie.

Door de geschiedenis heen heeft de mensheid gestreefd naar een steeds grotere mate van innerlijke vrijheid. Dit betekent dat ze door middel van ideologieën, religies en niet aflatende filosofische vragen heeft geprobeerd zich te bevrijden van verschillende vormen van conditionering.

Hedendaagse denkers zijn buitengewoon bezig geweest met het vraagstuk van onderdrukking en vrijheid.

Marx hekelde het proces van vervreemding in het kapitalistische systeem. Theodor Adorno onthulde de pathologische mechanismen van fascistische onderdrukking door de autoritaire persoonlijkheid te bestuderen. Erich Fromm en Marcuse analyseerden de onderdrukkende structuur van de westerse beschaving. Paulo Freire stelde de verborgen vormen van onderdrukking in onderwijssystemen aan de kaak. Wilhem Reich onthult op dramatische wijze de vormen van seksuele onderdrukking en hun psychosomatische gevolgen. Rogers onderzoekt de vele vormen van liefde en hun verontrustende componenten van vrijheid en onderdrukking. Ronald Laing, David Cooper, Franco Basaglia, Leon Bonaventure en Claude Steiner stellen de traditionele psychiatrie en psychologie aan de kaak als structuren van onderdrukking.

In de filosofie onderzoekt Carl Jaspers het probleem van vrijheid in het licht van de noodzaak van transcendentie, en Heidegger, als een ontologische voorwaarde. Sartre en Camus zien vrijheid als de hoogste uitdrukking van het existentiële proces, in die zin dat de mens, 'geworpen' in de wereld, gedwongen wordt om te kiezen; hij is verplicht om vrij te zijn.

Dit korte overzicht van de verschillende perspectieven op vrijheid laat zien hoezeer de twintigste-eeuwse mens bezig is met het onderzoeken van de vormen van interne en externe conditionering waaraan hij is onderworpen.

Er zijn nog dramatischer en verontrustender voorstellen uit de ethologie en biologie, van Konrad Lorenz, Eibl-Eibesfeldt, Jacob en Monod. Hun inhoud verwijst naar de sterke determinatie van genetische boodschappen en de factoren toeval en vroeg leren, die theoretisch het kader van menselijke vrijheid zouden beperken dat bepaalde filosofen tot in het oneindige hadden uitgebreid. Tot slot stelt Julian Huxley voor dat het menselijke evolutieproces, in tegenstelling tot dat van dieren, reticulair, labyrintisch en alternatief is, wat betekent dat het menselijk leven gekenmerkt wordt door een oncontroleerbare factor van vrijheid.

De studie van verschillende culturen lijkt aan te tonen dat er in werkelijkheid geen sprake is van een toename van vrijheidsniveaus, maar eerder van de vervanging van het ene conditioneringssysteem door het andere.

Als de mensheid zich in een proces van geleidelijke bevrijding van conditionering zou bevinden, zou de uiteindelijke staat waarin ze aankomt de dood zijn, die de zone van de 'ongeconditioneerde ziel' is, of, in het beste geval, een universele vorm van dissociatie en onthechting, vergelijkbaar met wat we nu 'schizofrenie' noemen.

Het lijkt mij dat het streven naar bevrijding van alle vormen van conditionering in wezen 'anti-biologisch' is en leidt tot een verlies aan structuur en desorganisatie. Menselijke wezens zoeken intuïtief naar gestructureerde levensvormen in hun existentiële traject, niet naar geïsoleerde acties. Zelfs vanuit genetisch oogpunt is aangetoond dat we geen geïsoleerde bewegingen of afzonderlijke motorische functies hebben geërfd, maar complete handelingen, opeenvolgingen van gedragingen. Ongetwijfeld is er een diepe kracht die het leven in de richting van coherente structuren duwt.

Dit is waar de behoefte aan liefde een belang krijgt dat tot nu toe niet was onthuld: liefde is de grootste structurerende kracht in het bestaan. De behoefte aan liefde in menselijke wezens is zodanig dat, als die ontbreekt, het individu neigt naar desintegratie en dood. Het gebrek aan liefde is een biologisch ondraaglijke situatie. Als mensen het niet kunnen krijgen, vinden ze al snel pathologische oplossingen: drugsverslaving, vernielzucht, waanzin en organische ziekten. Dergelijke opties zijn altijd geprogrammeerd voor de dood.

Liefde is dus de zoektocht naar structuur en eenheid als essentiële vormen van zijn in de wereld en is, ondanks alles wat we van vrijheid mogen denken, de jubelende acceptatie van maximale conditionering in relatie tot de geliefde.

Tegelijkertijd komt vivencia in de liefde overeen met de versterking en uitdrukking tot de hoogste graad van de identiteit van de geliefden. In het liefdesproces bereikt de mens zijn maximale identiteit, wat betekent dat de transcendentie die in de liefde besloten ligt individualisme vermindert en identiteit versterkt.

Nu we dit proces hebben beschreven, kunnen we voorlopig het volgende postuleren: we beginnen met het verliezen van onze gebruikelijke conditionering om de vrijheid te hebben om lief te hebben. In dit geval heeft vrijheid een transcendente bemiddeling naar liefde. Wanneer we liefde tegenkomen, beginnen we vanuit deze vrijheid een proces van epifanisch en creatief genot, dat een nieuwe vorm van conditionering herstelt in relatie tot de persoon die we liefhebben.

Wanneer de zoektocht naar vrijheid wordt gecombineerd met individualisme en narcistische zelfbevestiging, begint een proces van destructurering en emotionele bevriezing. Bevrijding is in dit geval de uitdrukking van puur immanentisme en dit immanentisme leidt tot de dood.

De vrijheid om lief te hebben, transcendentie, de pracht van identiteit en de toename van de essentiële vivencia van het levend zijn maken allemaal deel uit van één enkel unitair proces dat het bestaan structureert.

Affectieve onthechting, individualistische deconditionering, desorganisatie en dood maken deel uit van de tegenovergestelde sfeer.

Liefde, gezien in deze context, is een energie die de evolutie van leven als leven (leven dat leven voortbrengt) in stand houdt en mogelijk maakt. Het is een "anti-entropie" proces.

Bevrijding van alle conditioneringen, gebaseerd op een individualistische stelling, induceert doodsprocessen op alle niveaus en leidt tot entropie van het universum en zijn desorganisatie.

Biodanza werkt met de krachtigste integrale kracht van het leven en benadrukt de affectieve functie, de liefde, en de realisatie van deze liefde op planetair niveau. Biodanza bevordert de zoektocht naar de voorwaarden van vrijheid om lief te hebben, met andere woorden, het tracht dodelijke vormen van conditionering om te zetten in conditionering die de integratie vergroot.

We leven in de pulsatie tussen het verlangen om lief te hebben en het verlangen om vrij te zijn. In liefde komen we tot creatieve en steeds vernieuwde vormen van conditionering; we stellen echter geen vrije liefde voor op basis van narcistische zelfbevestiging, maar de vrijheid om lief te hebben op een transcendente basis.

De zoektocht naar bevrijding van alle conditionering is een metafysische hersenschim. De dood is de absolute staat van de ongeconditioneerde ziel, waar we vrij zijn van de meest minieme conditionering. In de liefde structureren we een vorm van conditionering voor twee die de identiteit verheft en de zin van het leven aanwakkert. Vanuit deze transcendente ervaring is de uitstraling van "intra-species" liefde mogelijk, met andere woorden, een structuur van "kosmobiologische" solidariteit.

We hebben gezien dat liefde onmogelijk is op basis van individualisme. Liefde kan alleen worden bereikt op basis van identiteit.

Laten we nu eens dieper ingaan op de relatie tussen vrijheid en liefde. Als vrijheid wordt uitgedrukt als transcendente onafhankelijkheid, dan is het de diepste kwaliteit van integriteit. Deze uitspraak laat zien dat we alleen door onafhankelijk te zijn integer kunnen liefhebben. De onafhankelijkheid van geliefden sluit bezitsdrang uit. Alleen als ze onafhankelijk zijn, kunnen ze voor elkaar zorgen en zich aan elkaar wijden. Afhankelijkheid heeft daarentegen omstandigheden van onderdrukking en bezitterigheid gecreëerd. Bezitsdrang treedt op wanneer er afstand is tussen de twee mensen, zoals bij een object.

In liefde is er echter geen afstand. In liefde is er versmelting, de stroom van leven, diepe eenheid. Dit is waar het "ik ben jou en jij bent mij" wordt vervuld. Erbij horen heeft alleen betekenis in het feit dat men deel uitmaakt van de ander. Er is een continuüm gevormd door de verschillende graden van afstand, van de staat van afscheiding tot versmelting. Verschillende emoties zoals wrok, agressie, angst, onzekerheid en bezitsdrang creëren afstand. In deze gevallen is de ander onvoorspelbaar; de ander is een mysterie; de ander is een onbekende. Zo ontstaat bezitterigheid. Wanneer de ander zo transparant is als een kind, is er de voorwaarde voor liefde. Vrijheid in liefde is vrijheid voor versmelting.

Het concept van versmelting in liefde verwijst naar het maximale punt van genot en vervulling dat menselijke wezens kunnen bereiken. Deze vervulling is een subtiele mix van gevoelens van diepe vrede en euforie. Het gevoel van vrede wordt geproduceerd door via liefde af te dalen naar de diepten van de werkelijkheid. Het gevoel van euforie wordt voortgebracht door de sensatie van een overvloed aan leven en door de creatieve ontdekking van een onvoorstelbare identiteit.

De fusie van liefde is in wezen seksueel. Het impliceert de afwezigheid van onderdrukking, wat een gevolg is van persoonlijke vrijheid voor fusie. De afwezigheid van onderdrukking is de voorwaarde voor de manifestatie van verlangen, en verlangen wordt voortgebracht door progressieve daden van verbinding, zodat deze samensmelting vrijheid, bevrijding van remming, verbinding en verlangen impliceert.

Biodanza werkt op deze vier punten van versmelting:

1. Het stimuleert het proces van transcendente bevrijding en de moed om heel te zijn.

2. Het verwijdert schuldgevoelens en de mechanismen van "zelfrepressie".

3. Het moedigt expressieve middelen van verbinding en ontmoeting aan.

4. Het stimuleert de explosie van verlangen.

Door te werken aan de versmeltingsimpuls stimuleert Biodanza de mogelijkheid tot maximaal genot. Het genot van liefde is de basis van de vivencia van het levend zijn.

De vivencia van het levend zijn voedt identiteit.

De verliefde versmelting , de euforie van te leven, de pracht van een identiteit die een andere identiteit overstijgt, vormen de kern van onze bekommernis in Biodanza. De verliefde versmelting verwijst naar een essentiëel integratieproces tussen twee personen. Een louter seksuele relatie zonder verliefde versmelting is een fenomeen dat wordt beleefd door individuen, niet door identiteiten. Het is gewoon heerlijke masturbatie.

De liefde bedrijven verwijst naar het proces van essentiële integratie tussen twee mensen. Een eenvoudige seksuele relatie zonder vrijen is een fenomeen dat wordt ervaren door individuen, niet door identiteiten. Het is gewoon een heerlijke masturbatie.

We kunnen drie vormen van erotische relaties karakteriseren, met radicaal verschillende gevolgen:

1. de seksuele relatie waarin slechts één persoon bevredigd wordt: het is dissociatief, bitter en onwezenlijk; schadelijk voor beiden;

2. de erotische relatie waarin beide individuen bevredigd zijn, maar zonder versmelting. Het is vreugdevol, speels en aangenaam;

3. de seksuele relatie, waarin twee mensen hun identiteiten samensmelten, die beide partners de vivencia van gelukzaligheid schenkt en waarin hun biologische processen en existentiële structuur vernieuwd worden.

Dat de structuur van het bestaan onbewuste motivaties heeft, is niet helemaal waar. Dat het nodig is om bewuste richtlijnen te geven aan ons bestaan is nog minder waar. Dat ons bestaan het resultaat is van een reeks beslissingen is ten slotte helemaal niet waar. Ons voorstel is dat het bestaan de ontwikkeling van een project is en dat de drijvende kern van dit project emotioneel van aard is.

Deze kern is iets veel complexer dan wat gewoonlijk "instinctieve motivaties" worden genoemd. De structuur van het bestaan is gebaseerd op het antwoord van onze eigen identiteit op drie grote raadsels: Waar wil ik wonen? Met wie wil ik leven? Wat wil ik doen?"

Een volwaardig bestaan is het gunstige antwoord dat we op deze vragen geven met onze kleinste handelingen.

Een ongezond bestaan is het antwoord dat ons dag na dag scheidt van het pad dat emotioneel in ons hart is uitgestippeld. De gezonde persoon luistert naar zijn emoties en volgt dit pad tot het einde. De zieke persoon verdwaalt in een labyrint dat door zijn eigen beslissingen is gebouwd.

Ontevredenheid, slechte stemmingen, gevoelens van frustratie en mislukking, een veelvuldig gevoel van leegte en zinloosheid, neurotische reacties en andere ernstigere vormen van pathologie, zoals psychopathisch gedrag, komen voort uit een loskoppeling van deze essentiële kern van identiteit.

Het fenomeen kan worden samengevat als een drievoudig verraad van het zelf. De eerste kern, over "waar te leven", is het antwoord op de diepste nostalgie naar een ecologisch paradijs, dat ongetwijfeld bestaat, maar dat veroverd moet worden. Het is onze behoefte aan een baarmoeder, een schoot, een nest, die de mens leidt naar een soort eeuwige terugkeer op zoek naar zijn oorsprong. Het gevoel van een grot is verbonden met het idee van een baarmoeder. Mircea Eliade vond enkele equivalenten tussen baarmoeder, schuilplaats en huis. Deze plek is voor iedereen anders. Het is het land van belofte.

De tweede component van deze affectieve kern van het bestaan, "met wie te leven", vereist een lange pelgrimstocht op zoek naar essentiële, authentieke, betoverende communicatie met andere mensen. Jezelf onderdompelen in de soort, in de ongedifferentieerde Eros, tot je de zielsverwant ontdekt, die unieke, perfecte resonantie, die intimiteit die kameraadschap voortbrengt. Het existentiële drama ligt niet in het niet vinden van je partner, maar in het niet kunnen herkennen ervan.

De derde kracht die ons bestaan stuurt is, net als de vorige, verbonden met de essentie van onze identiteit. Wat wil ik doen? Wat is van alle oneindige opties mijn ware beroep? Wat is mijn roeping?

Roeping komt voort uit stem, een goddelijke roep, het is wat geboren wordt uit de essentie van onze identiteit. Sommige mensen moeten meerdere banen uitproberen, moeilijke taken uitvoeren of zich overgeven aan creatieve "leegte" totdat ze het ambacht van hun mooiste potentieel vinden.

Andere mensen, gedesoriënteerd in het labyrint van onze beschaving, vervreemd, bewandelen deze innerlijke routes niet, ze lopen als doden, geleid door klaagzangen. Ze doen denken aan de ijzingwekkende "Tiende Elegie" van Rainer Maria Rilke.

De drie affectieve componenten van de existentiële kern zijn diep met elkaar verbonden. Veel mensen willen zijn waar hun liefde is en iets doen voor en met hun geliefden. Nomadische volkeren hebben wat hen in staat stelt te overleven en te werken verenigd met waar ze kunnen leven. John Perse bezingt deze rondtrekkende massa's en hun beroepen: "Mannen, mensen van stof en van alle beroepen, mensen van zaken en van vrije tijd, mensen van de grenzen en mensen daarbuiten (...) snuffelaars van tekens, van zaden en belijders van slagen in het Westen (...) Oh, zoekers van ogen van water in de korst van de wereld, oh, zoekers, oh, ontdekkers van redenen om elders heen te gaan..."

Froebenius maakt onderscheid tussen twee diep verbonden begrippen die de sedentaire en de nomadische mens kenmerken: zij die hun ecologische nest vinden en zich ergens stabiliseren, en zij die eeuwig op zoek zijn naar plaatsen om te leven. Hij spreekt van de "geest van de grot" en de "geest van de verwijdering".

De bestemming van de mens, de ontplooiing van zijn existentiële kiem, is niet fataal bepaald. Het project wordt gevormd en gerealiseerd in trouw aan deze fundamentele emoties en wordt gevormd door gevoelige bewegingen aan de basis van nostalgie.

Ik zou graag contact opnemen met..., ik heb mijn contacten..., ik heb contact opgenomen met..., tussen ons is er geen contact..., het is iemand met veel contacten...

We horen het woord "contact" zo vaak, verwijzend naar verschillende soortn contact, naar mensen die we kennen in de familie, in de maatschappij, op het werk of naar mensen die we niet kennen (in de virtuele wereld); Er wordt echter heel weinig gezegd over de immense behoefte aan lichamelijk contact, het verlangen om aangeraakt, geknuffeld, gestreeld, omhuld te zijn, hongerig (want daar gaat het om) te worden, om affectieve gesprekken, , tederheid, of waardering die we elke dag verwachten, van minuut tot minuut, zonder het te weten, zonder ons ervan bewust te zijn.

Het is cultureel geaccepteerd dat baby's, kinderen (tot 5 of 6 jaar), terminaal zieken en huisdieren behoefte hebben aan contact; maar bij oudere kinderen, tijdens de puberteit, jeugd, en ouderdom lijkt dat niet zo te zijn.

Ik heb me vaak afgevraagd wanneer, waar en waarom deze dissociatie is ontstaan. Er zijn antecedenten in familietrauma's, de onderdrukking die door religies wordt bevorderd, de voorrang in de opvoeding van de zintuigen zicht en gehoor boven tast, smaak en reuk, evenals intellectuele inhoud (cognitie) boven sensaties, emoties en gevoelens.

Ik observeer de tegenstelling van behoefte en belemmering (in de Menselijke Integratie sessies gebaseerd op beweging die ik faciliteer). Wanneer we elkaar benaderen, elkaar begroeten of beginnen te dansen, zijn dit soms de bewegingen die we als kind uitten toen we geconfronteerd werden met verschillende stimuli of situaties. We weten dat wanneer we gesocialiseerd raken en op een georganiseerde manier beginnen te praten (tussen de leeftijd van 4 en 6 jaar), we dit mechanisme beginnen te gebruiken. Het zegt ook iets over de wereld waaraan we ons moeten conformeren en die ons vaak doet terugtrekken in plaats van uitreiken (met enkele eervolle uitzonderingen natuurlijk).

Er wordt veel geschreven over succes, overvloed, erbij horen, als iets dat bereikt moet worden, streven, rennen, gebouwd op de angst om te stoppen, om aanwezig te zijn, om de balans op te maken van 'wat er is' (wat kracht is, geen gebrek), om te verbinden, om met elkaar te resoneren, om je afgescheiden te voelen van niets. Dit is 'contact'.

Een vriendin van me zei een paar dagen geleden tegen me: "Ik ben er geen voorstander van om aangeraakt te worden". Ik luisterde naar haar en antwoordde: "Misschien ben je hier om te kijken en bekeken te worden, maar als iets ons beangstigt, hebben we een woord nodig dat ons 'raakt', een omhelzing van geliefden, we hebben het nodig om vastgehouden te worden. Het probleem ontstaat met 'Vreemdelingen', en daar wil ik bij stilstaan.

Volgens het woordenboek is het begrip "vreemd": iets dat ver afstaat van de natuur of van de gesteldheid waarvan het deel uitmaakt, dat buiten het organisme bestaat, dat van buiten-organische oorsprong is, (bijv. het verschijnen van een vreemd lichaam). Niets in deze definitie beschrijft waarom een ander mens, die anders kan zijn, "vreemd" voor ons wordt.

Om Edgar Morin te citeren

"De ander is zowel gelijkaardig als ongelijkaardig, gelijkaardig door gedeelde menselijke en culturele kenmerken, ongelijkaardig door individuele eigenaardigheden of etnische verschillen. De ander draagt in zich inderdaad het vreemde en het gelijkaardige. Ten overstaan van een vreemdeling bevinden we ons in een ambivalente relatie, twijfelend tussen sympathie en angst.

De ander is al het middelpunt van de aandacht. Het principe van inclusie is origineel, zoals het kuiken dat uit het ei komt en zijn moeder volgt. De ander is een interne noodzaak. De relatie met de ander is feitelijk ingeschreven in de relatie met het zelf. Neem bacteriën, onze voorouders, zo divers en gevarieerd als ze zijn, ze communiceren met elkaar door elkaar "het kostbaarste" aan te bieden, strengen DNA in de schoot van het immense WIJ"

(E. Morin, L'humanité de l'humanité, deel 2: La relation avec l'autre).

Laten we nu eens kijken naar de ontmoeting. Wat gebeurt er als contact de nabijheid van lichamen inhoudt? In het spel van verleiding waar sensualiteit, seksualiteit en genitaliteit in het spel komen, met meer of minder moeilijkheden, lost de wrijving van de lichamen het op. Vaak zijn seksuele ontmoetingen echter een wanhopige behoefte aan contact, tederheid en emotionele intimiteit.

De grootste moeilijkheid ligt bij de affectieve uitgesprokenheid, bij de afwezigheid van tederheid, bij de aanwezigheid en bij de affcetieve steun. Daarom beschouw ik het als primaire voeding, gelijk aan zuurstof, water, slaap en voedselinname.

De inprentingen van onze eerste emotionele contacten in het vruchtwater zijn niet onbelangrijk. Evenmin als die van onze ouders of de mensen die ons begeleidden toen we opgroeiden. Zelfs de censuur en stigmatisering van contact door de cultuur werken als conditionering in deze 'domesticatie' waar we onder lijden.

Om hiermee om te gaan, stel ik een paar mogelijkheden voor:

- Contact geleidelijk cultiveren: zelfcontact (het hele lichaam masseren en strelen).

- Massages ontvangen van mensen die je vertrouwt op delen van je lichaam die ongemakkelijk zijn.

- Bewegingssessies doen met licht, geleidelijk contact.

- Delen van ongemak en angst om dicht bij de ander te zijn

- Elk ongemak communiceren en grenzen stellen als je iets opdringerigs ervaart.

- In een groep zorgen voor eutonische ontmoetingen (juiste en harmonieuze speirspanning) om het vertrouwen in toenaderingen te herwinnen.

WE GROEIEN OP IN DE NOSTALGIE VAN CONTACT vanaf het moment dat we de baarmoeder verlaten, de huid met zijn miljoenen poriën wacht om terug te keren naar deze cenesthesie , naar dit genot.

Er is geen leeftijd om ernaar terug te keren, met liefde en geduld kunnen we onze bevloeiing en zenuwprikkeling, de beweging van onze hormonen begeleiden en, in dit prachtige cellulaire geheugen, de bloei cultiveren van een lichaam dat wacht.

Ik wil de complexe oorzaken die het contact soms verhinderen niet versimpelen, maar na vele jaren praktijkervaring wil ik graag ervaringen voorleggen en delen van vreugdevolle lichamen die er baat bij hebben en die niet alleen pijn of spanning nodig hebben om gewaar te worden.

Ik droom van een wereld (en Rolando Toro Araneda deed het voor mij toen hij Biodanza creëerde) waarin we elkaar kunnen ontmoeten, in elkaars ogen kunnen kijken, elkaar kunnen omhelzen, elkaar onze schoot kunnen aanbieden, met elkaar kunnen rusten, een wereld die empathisch is, affectief, solidair, in contact met het leven, dat een manifeste energie van liefde is. Dit is de reden en de betekenis van mijn taak, want :

Huid, niet wrijvend

over huid

barst

Lippen, ze niet aanrakend

met lippen

verdrogen

Ogen, niet kruisend

met ogen

sluiten zich

Het lichaam, niet gewaarwordend

het lichaam

vergeet zichzelf

De ziel, zichzelf niet overgevend

aan de ziel

sterft...

Ik ben Bertolt Brecht dankbaar (wiens gedicht ik heb toegevoegd), omdat hij de noodzaak benoemde waar ik het over heb.)

Misschien als we allemaal van hetzelfde dromen, gebeurt het....

Het Biocreatief dagboek is een creatie van Maria Amaya del Pilar, directrice van de Biodanzaschool in Bogota. In deze Biodanzaschool wordt het Biocreatief Dagboek al heel lang gebruikt als een rode draad doorheen de opleiding.

We hadden het geluk dat Maria haar ervaring met Biodanza en het Biocreatief Dagboek met ons in de Vlaamse Biodanzaschool heeft gedeeld.

Het is een didactische en kunstzinnige methode die woorden, beelden, gedachten en gevoelens samen laat dansen in een creatief en authentiek geheel.

Het is vanuit de gewaarwordingen in Biodanza dat organisch schrijven, organisch tekenen en collage, de structurele elementen van het Biocreatief Dagboek ontstaan en worden gedeeld.

Het Biocreatief Dagboek verschilt van andere op kunstzinnige therapie gebaseerde voorstellen omdat het ontstaat vanuit de gewaarwordingen beleefd in Biodanza.

Het heeft een grote onthullende kracht, en biedt ons momenten van bewustwording, begrip en integratie voor het dagelijks leven op verschillende vlakken:

organisch niveau

- de verschillende lichaamsfuncties worden geïntegreerd doordat het creatieve proces ons laat kennismaken met een ander ritme, ons uitnodigt om te vertragen en om naar binnen te kijken.

- door het expressieve vermogen te stimuleren, kunnen we de genezende en potentialiserende dimensie van woorden, beelden en dans terugvinden.

- creativiteit in het algemeen heeft anxiolytische effecten en stimuleert organische zelfregulatie.

- stimulatie van homeostase

- stimulatie van cellulaire zelforganisatie

- stimuleert onze algemene gezondheid

- genereert autopoësis: we creëren onszelf voortdurend door onze daden, gedachten en gevoelens.

psychologisch niveau

- stimuleert het spelinstinct.

- het Biocreatief Dagboek verbindt ons met het genot van het scheppen zonder resultaatverwachting, vanuit vrijheid en spontaniteit.

- het stimuleert ons vermogen tot ontmoeting met ons zelf.

- onze creaties geven de mogelijkheid om onze emoties uit te drukken, en levensgebeurtenissen te integreren, te symboliseren en verbinding te maken met anderen.

- het versterkt onze identiteit.

existenciëel niveau

- je komt in contact met je innerlijke kunstenaar, leert hem of haar een duidelijke plaats in je leven te geven

- je laat een sluimerend deel van je wezen ontwaken.

- je hervindt de verbinding met de taal van beelden, tekeningen en het organische woord en schrift.

- je ontwikkelt een poëtische waarneming van het leven.

- je bekrachtigt je gevoeligheid.

- je voedt en deblokkeert het vermogen om te communiceren.

- je herwint de verbinding met woorden en beelden die voortkomen uit het onbewuste en laat de censuur achter zich die, gebaseerd op het verstand, taal en communicatie vaak beperkt.

- je krijgt weer zelfvertrouwen en creatief vermogen en staat versteld van wat je kan uitdrukken en schrijven.

- je wordt een gevoelige luisteraar die zijn auditieve en visuele zintuigen stimuleert.

- creativiteit verbindt ons met een tijdloze vivencia en brengt ons dichter bij Kairos.

Het Biocreatief Dagboek genereert een bewustzijnsverruiming die je in staat stelt je bestaan te transformeren.

Bron: tweede deel van de uitbreiding Biodanza en Poëzie : "Biodanza en het Biocreatief Dagboek" - auteure: Maria Amaya del Pilar - vertaling: Inge Struyf

Er bestaat iets meer dan het alledaagse bestaan in het leven van een mens om een vorm van tevredenheid te ervaren. Een behoefte aan betekenis. Iets dat iedereen diep van binnen voelt als een mogelijkheid om te zijn. Niet zomaar iemand of iets. Jezelf zijn. Betekenis geven.

Ons zijn in de wereld, door de oneindige prikkels om ons heen, in de diepe impulsen die ons aanzetten tot leven, is een voortdurende uitnodiging om aan deze diepe wens te voldoen. Maar geven we werkelijk gehoor aan deze uitnodiging?

Velen van ons hebben vele jaren van ons leven doorgebracht op de schoolbanken, in afgesloten, beperkte en beperkende ruimtes. We hebben zoveel geleerd over zoveel dingen. Maar het leven ging door en blijft wachten tot we leren hoe we het gewoon moeten leven.

Het blijkt echter dat de oorspronkelijke betekenis van ethiek niets anders is dan de kunst van goed leven. De kunst van groeien, van jezelf uiten, van vernieuwen, van veranderen, van verbinden, van liefhebben, van één worden met het leven, van openstaan voor de schoonheid ervan.

Maar welke school biedt ons, door ons daadwerkelijk de middelen te geven, de kans om deze kunst te leren? Welke school, welke pedagogie durft te vertrouwen op onze diepe natuur en dit de basis te maken van onze cultuur? Van een cultuur van het leven. Het is interessant op te merken dat de etymologische betekenis van "cultuur", net als het woord "cultus", afkomstig is van het Latijnse "colere", wat "vereren" betekent. Welke school stelt voor het leven te vereren? Om het te vereren, oftewel ervan te houden: onszelf liefhebben, lichaam en ziel, als een uiting van het leven.

Rolando Toro Araneda, onvoorwaardelijke liefhebber van het leven, is erin geslaagd in dit voorstel dat we "Biodanza" noemen, de dans van het leven, te verenigen met een begeleiding in de Kunst van Leven.

Begeleiding die in overeenstemming is met de inhoud van de les: leven om het leven te leren; liefhebben om liefde te leren; genieten om smaken te leren; dansen om de taal van de lichamen te leren, contemplatie om de taal van de harten te leren. Jezelf zijn om jezelf te ontdekken. De ander ontmoeten om hem te kennen, om jezelf te kennen.

Biodanza is een school van de werkelijkheid ...

Het is geen fictie, geen interpretatie, geen analyse, geen studie, geen religie. Het is een uitnodiging om de mogelijkheden van het leven in elk van ons en tussen ons in wakker te maken, in elk van onze relaties.

Het concept van het ontwaken van de mogelijkheden gaat in de eerste plaats terug naar zijn biologische wortels: cellulaire processen, weefselprocessen en het realiseren van organische functies. Het is echter door de waarneming van onze eigen interne bewegingen en de gewaarwordingen die ze genereren, afhankelijk van of ze prettig of onaangenaam zijn, dat we leren om ons te oriënteren door onze "interne referentie". Vandaar de initiërende kracht van dans.

Het concept van onderlinge afhankelijkheid en de relationele dimensie van onze identiteit stellen ons ook in staat om deze interne referentie over te brengen naar een groter systeem dan alleen onszelf, op de schaal van een levende gemeenschap - de menselijke soort als geheel - en van een levend geheel - het geheel van het levende.

De biologische afstamming waarop Biodanza is gebaseerd, reduceert de mens dus niet tot vitale functies, nut of sociale rol, maar plaatst hem in een uitgestrekt levend weefsel waaraan hij deelneemt, net als bacteriën, aminozuren, de ijzeren sterren, het licht van de hemellichamen, het koolstof van koralen, de dans van de bijen... en die van de sferen... en de gloed in de diepte van een blik."

De liefde proberen te verklaren is door de eeuwen heen altijd een utopische taak geweest, een taak die alleen droomdichters, afhankelijk van hun mogelijkheden, hebben kunnen volbrengen, of voor degenen die de kunst van het verwoorden zonder te verklaren hebben ontwikkeld, overgeleverd aan de stroom van de poëtisch-muzikale trance die een toestand bevordert waarin het leven zichzelf organiseert, dankzij de ecofactoren van de integrerende trance en de daaruit voortvloeiende staten van verruimd bewustzijn, waardoor we “de waarheid” op een vivenciële manier benaderen.

Een waarheid die, als ze verteld wordt, bedekt wordt door de sluiers van de mythe, de metafoor of de analogie. Wij zijn die lichamelijke of neuro-psycho-biologische dichters die in vivenciële termen kunnen uitdrukken wat geïntegreerd is als een constitutief onderdeel van ons vitaal onbewuste, dat de waarheid in elk wezen en in de herschepping van hun identiteit in zich draagt, zoals weerspiegeld in de Griekse mythe van Eros en Psyche, waarin de handeling van het ontwaken van de betoverde prinses, enkel door een kus van authentieke liefde die leidt tot de onsterfelijkheid van de ziel, datgene is wat ons transformeert in halfgoden, waardoor we ware vruchten/zaden worden waarin verstand en hart één zijn, geïntegreerd, herboren in liefde.

De behoefte aan existentiële vernieuwing is een diep en blijvend kenmerk van mensen, en we vertrouwen op dit vermogen en deze mogelijkheid in wat we organische vernieuwing noemen, de mogelijkheid om ons leven te heroriënteren of te kanaliseren door er een persoonlijke beslissing van te maken, de mogelijkheid om dit proces van wedergeboorte te kiezen als een voorouderlijke ervaring die geritualiseerd is in elke cel van ons organisme en in elk levend organisme.

Wedergeboorteceremonies bestaan op de planeet als een ritueel onderdeel van elke cultuur en beschaving sinds het verschijnen van de mens, ze begeleiden haar/zijn evolutionaire proces en verankeren haar/hem als een bewoner van haar/zijn eigen vrije wil.

In Biodanza worden deze ervaringen van wedergeboorte aangemoedigd en gemaximaliseerd door de eeuwige terugkeer naar de oorsprong, om de boodschap of teleonomische aard van de instinctieve genetische impuls om te overleven terug te vinden.

De betekenis die in Biodanza aan wedergeboorte wordt gegeven, en die in het Minotaurus Project tot volle wasdom komt, wordt gegeven in de specificatie van deze uitbreiding van therapeutische aard, een rituele ceremonie waarin deze diepgaande vernieuwing mogelijk is.

Of het nu in de mythe/parabel van het wonderkind is, of in de heldenreis van de Jungiaanse archetypen, deze terugkeer naar de oorsprong en perinatale levensfasen vormt de lucht van vernieuwing voor de Biodanser-es, waar Eros Psyche omarmt, omdat dit de plek is waar de trauma's ontstaan die worden veroorzaakt door dissociatie van de politieke, religieuze, sociale, culturele en/of familiale omgeving en soms de authentieke expressie van specifieke menselijke instincten remmen, onderdrukken, dissociëren en/of perverteren.

Deze helende reis terug naar de oorsprong om de teleonomische boodschap van deze instinctieve kracht te herstellen door middel van de integratieve regressie van Biodanza verbindt ons opnieuw met de protovivencia of initiële vivencia waarin we ons kunnen reorganiseren tot een nieuwe homeostase vol biocentrische betekenis.

Op deze manier brengt elke ervaring van wedergeboorte ons oog in oog met een nieuwe mogelijkheid om te zijn wie we werkelijk zijn, waarbij we met de emoties die aspecten integreren die vervat zijn in dit vitale onbewuste dat Rolando voorstelt.

Het is als het samenvoegen, schudden en teruggeven alsof het een pak kaarten is, als een eindeloos spel van schepping waarin de context van de omgeving, verrijkt met mogelijkheden, ook opnieuw geschapen, de epigenetische voorwaarde bevordert voor een echte maar onbeschrijfelijke omwenteling die ons transformeert in een levende definitie van waar het bij Biodanza om gaat.

Het leven reorganiseert zichzelf voortdurend. Wij, de facilitatoren, geven de impuls door nieuwe processen te stimuleren en we begeleiden ze door samen op weg te zijn. De groepen vormen een levende matrix voor deze processen, de muziek wiegt ons kind, de streling voedt de mogelijkheden en de gezamenlijke reis begeleidt allen die dansen en zichzelf herscheppen alsof het de eerste keer is, zichzelf aan de wereld tonen in hun heiligheid van wedergeboorte tot een extatisch bestaan, doordrenkt met hun goddelijke essentie, gevuld met leven en beweging vol betekenis.

De mens, en kinderen in het bijzonder, kunnen niet leven zonder tederheid. Als we tijdens deze fase van protovivencias kinderen meer liefde geven of een verschillend soort liefde dan ze nodig hebben, kan dit dezelfde traumatische gevolgen hebben als het gebrek aan liefde.

Het voortijdig uiten van vormen van hartstochtelijke en/of seksueel getinte liefde naar een wezen toe dat lichamelijk en psychisch nog onvolwassen is, leidt tot een spraakverwarring tussen passie en tederheid. Er is geen eutonie tussen beide talen. (1)

Het gaat over het getraumatiseerde kind, ‘de geleerde baby’ die te vroeg volwassen is en gedwongen wordt een vreemde taal te spreken naast zijn natuurlijke taal van tederheid, de taal van passie opgelegd door volwassen verleiding. Deze ‘verleiding’ hoeft niet (louter) genitaal seksueel te zijn, elke vorm van parentificatie of deze nu eerder affectief, seksueel en of intellectueel is, vormt een reëel risico op trauma. (2)

De reële behoefte aan tederheid alvorens we volwassen kunnen verlangen en liefhebben werd in zijn eerdere werk ook benadrukt door Freud. Ferenczi vertelt verder: ‘We moeten hier verwijzen naar ideeën die Freud lang geleden ontwikkelde, toen hij het belang van de taal van tederheid benadrukte. Lang geleden, toen hij het feit benadrukte dat het vermogen om objectieve liefde te ervaren wordt voorafgegaan door een stadium van identificatie. Ik zou dit stadium beschrijven als dat van passieve objectieve liefde, of het stadium van tederheid.’

Elk taalbad kunnen we beschouwen als een weefsel waarin we zijn opgegroeid. Lacan zegt : ‘Nous sommes nés dans un bain de langage’. Dit taalbad is een intieme psychosomatische cultuur binnen elk gezin dat bestaat uit woorden met letters zoals een tekst en gebaren die een choreografie, een bewegingstaal vormen. In de lege ruimtes tussen de letters en de bewegingen in gaat elk kind proberen zijn weg te vinden naar volwassenheid. (3)

Wanneer de taal van het kind anders begrepen wordt door de volwassene, of het kind taal absorbeert die passioneel is, ontstaat er een dissociatie of psychosomatische ‘kloof', dat wil zeggen een kloof tussen gedachten en het lichaam. Dit is een algemeen menselijk fenomeen dat beschavingen en culturen overstijgt: de oppositie tussen volwassenen en kinderen en, meer specifiek, de toegang tot de wereld van de volwassenen. (4)

Die spraakverwarring tussen passie en tederheid bestaat volgens Ferenczi niet enkel in het gezin, in de relatie tussen (groot)ouders en kinderen, maar mogelijk ook tussen therapeut en cliënt, leraar en leerling. Waarom zou deze spraakverwarring dan niet bestaan binnen de psychosomatische cultuur tussen facilitator en deelnemers, en tussen deelnemers onderling?

Nu wil ik dan graag het woord ‘gezin’ in het centrum zetten. De eerst diepere betekenis ervan ontdekte ik tijdens het schrijven van mijn monografie om af te studeren als Biodanzadocent nu bijna 20 jaar geleden. Het voorvoegsel ‘ge’ betekent samenvoegen. ‘Zin’ betekent zowel een opeenvolgende rij woorden met een grammaticale structuur en een betekenis, als ‘verlangen’ en ‘goesting’ en tot slot ook ‘richting’, welke ‘zin’ geef ik aan mijn leven? Dit ene woord, ‘gezin’ is dus een concentraat van betekenissen! Het bestaat enkel in het Nederlands, in andere talen zijn er enkel omschrijvingen als ‘familiale kern’.

De tweede diepere betekenis van het woord ‘gezin’ heb ik ontdekt door zelfstudie, en tijdens het begeleiden, luisteren, observeren en faciliteren van cliënten en deelnemers. De spraakverwarring als gevolg van die passionele liefde, die we kinderen al dan niet gewild opleggen, heeft gevolgen voor de vorming van hun identiteit. Naargelang de vorm die de volwassen liefde aanneemt en naargelang het genetisch potentieel van het kind, zal er reeds vroeg een verdediging ontstaan ter bescherming, bijvoorbeeld karakterpantsers en dissociaties.(5)

Het kind (en later dus de cliënt, de leerling, de deelnemer) is met het vertrouwen in de wezenlijke getuigenis van zijn ouders, ook het vertrouwen in de eigen gewaarwordingen en bewegingen verloren, de getuigenis van hun eigen zintuigen is verbrijzeld. Ze kunnen dus ook niet meer vanuit en voor zichzelf spreken. Ze zijn dus nog niet, of niet meer volledig, geïntegreerd als volwassene, voor onbepaalde tijd.

Als deelnemers aangetrokken zijn tot de vivenciële beleving, is dat vaak omdat ze onbewust ook terechte honger hebben naar affectiviteit en tederheid nadat of tijdens dat ‘de verwarring van talen’ ook een waarschijnlijk traumatische rol speelde in hun leven . Als facilitator hebben we volgens mij de ethische verantwoordelijkheid om een diepgaande poging te doen deze traumatische ervaringen niet te herhalen. Ik zal hierbij twee voor mij belangrijke thema’s aanhalen: menselijke relaties en menselijke beweging.

Overal waar mensen samen zijn is de dynamiek van overdracht en tegen overdracht steeds aanwezig. Als facilitator hebben we naar mijn inziens geen andere keuze dan hier zo bewust mogelijk mee om te gaan, eventueel met intervisie en/of supervisie. Onze deelnemers hebben een kader nodig dat zoveel mogelijk vrij is van affectieve narcistisch getinte manipulatie en van elke mogelijke vorm van parentificatie door de facilitator.

Deelnemers met de problematiek van de ‘geleerde baby’ hebben een duidelijk en niet dubbelzinnige menselijke omgeving nodig van geduld, tederheid, mildheid, authenticiteit en van volhardende aanmoediging tot autonomie en vertrouwen in hun mogelijkheid tot volwassenwording. De deelnemers kunnen elkaar hierin liefdevol steunen en aanmoedigen wanneer de facilitator haar of zijn functie als aarding ten volle en ondubbelzinnig integreert.

De spraakverwarring heeft zich diep in onze lichamen en onze bewegingen genesteld, tot ver voorbij de grenzen van het gezin. ‘Onze cultuur heeft zich het lichaam niet toegeëigend als een uitdrukking van een vivenciëel, sensorisch, affectief en passievol geheel; evenmin als een ‘bestaan’ (lichaam zijn). We leven ons lichaam niet, het wordt gebruikt, het lichaam is nuttig. …

Dit soort van utilitaristische manipulatie van het lichaam mondt, niet meer of niet minder, uit in een erotische cultuur zoals de lichaamsspecialisten die ons willen verkopen. Dit toont ons steeds meer de vernietiging van ons verlangen door productie en werk, en tenslotte door verveling. Genot en voldoening hebben zich omgevormd tot tijdverdrijf, erotisme tot pornografie, het verlangen te ontdekken en het vermogen tot verbazing is hunkering geworden naar rariteiten en nieuwigheden. En dit minimum aan individuele voldoening wordt ons voorgesteld als hét maximum aan vreugde; de technologische maatschappij ontwerpt deze pseudo pleziertjes omdat het gereedschap, dat wil zeggen, lichamen die wij mensen zijn, niet te snel aftakelen en we langer mee kunnen in het gebruik.’(6)

Willen we de weg faciliteren naar de menselijke natuurlijke bewegingen, naar het vertrouwen in eigen zintuigelijke gewaarwordingen en naar de zin en de waarde van de eigen geschreven en/of gesproken woorden, dan pleit ik voor bewuste soberheid en duidelijkheid in de dansen, in de demonstratie én in de aanwijzingen. ‘De eerste kennis die we van de wereld op doen is door beweging. Die is ook de meest authentieke en oorspronkelijke kennis. Die staat het dichtst bij de heilige plaats waar niets moet.’ (7)

Elke bewegingscategorie is een motorisch archetype, ontdaan van elke vorm van culturele maskering. (8) Ze zijn een ‘natuurlijke’ letter in gedanste woorden, in een choreografie. Elke dans is een woord in de golvende zin van de vivenciële curve.

Laten we ‘naakte’ vivenciële parelsnoeren rijgen om onze natuurlijke bewegingen en authentieke woorden te bevrijden!

Inge Struyf

Directrice Vlaamse Biodanzaschool

Danstherapeute (neurodivergentie – volwassenen - individueel, paren en groepen)

Gespecialiseerd in (oa) het lezen van de beweging en de therapeutische benadering van de vivencia

Enkele Bronnen:

- (1) Confusion de langue entre les adultes et l’enfant - Sandor Ferenczi

- (2) Het drama van het begaafde kind - Alice Miller

- (3) Sèméiotikè. Recherches pour une sémanalyse - Julia Kristeva

Le Langage, cet inconnu. Une initiation à la linguistique - Julia Kristeva

- (4) aldus cultureel antropologe Margaret Mead

- (5) opleidingsmodules Biodanza: Psychologische Aspecten, Identiteit en Integratie,

Menselijke Beweging, Beoordelingscriteria, Methodologie II en III

specialisatie in Biodanza: Lezen van de Beweging

- (6) Biodanza, de kunst van het leven te dansen, de vivencia als therapie – Carlos

Garcia

- (7) Rolando Toro Araneda in de opleidingsmodule Menselijke beweging

- (8) Total body integration through Bartenieff fundamentals – P. Hackney