dansen - genieten - groeien
Vivenciële poëzie
Biodanza en vivencieel schrijven nodigt uit om onze esthetische gevoeligheid niet enkel te uiten als het om kunst gaat, maar van elk mens de schoonheid te ervaren en deze uit te drukken met woorden. Het gaat om het leven en de ander waar te nemen in al zijn diepte, in haar of zijn meest positieve aspecten om ons vermogen tot liefde en begrip te vergroten. Rolando Toro gaf het de naam van esthetische antropologie.
In de filosofie is poïesis (uit het Oudgrieks: ποίησις) "de activiteit waarbij een persoon iets tot stand brengt dat daarvoor niet bestond, scheppen dus.
In het Symposium, een Socratische dialoog geschreven door Plato, beschrijft Diotima hoe stervelingen streven naar onsterfelijkheid in relatie tot poïesis. In al het verwekken en voortbrengen van het schone is er een soort scheppen. In deze wording is er een beweging voorbij de tijdscycli van geboorte en verval. "Een dergelijke beweging kan zich voordoen in drie soorten poïesis: (1) Natuurlijke poïesis door seksuele voortplanting, (2) poïesis in de stad door het bereiken van heldhaftige roem, en, tenslotte, (3) poïesis in de ziel door het cultiveren van deugd en kennis.
Liefste,
Vandaag wil ik je zeggen dat je een enorm geschenk bent in mijn leven,
Groter dan ik had kunnen vermoeden.
De verbinding die er groeit had ik nooit kunnen bedenken, ook al was er een vermoeden.
Ik raak stilaan aan je verknocht,
Ik zie je graag als de persoon die je bent, in alle zelfstandigheid en eenvoud en vrijheid.
Je bent een mooi en kostbaar iemand,
Met al wat we gemeenschappelijk hebben en al waarin we verschillen.
Je raakt een diepe snaar in mij, waarvan ik nooit had kunnen vermoeden dat iemand die nog zou beroeren.
Samen kunnen we de wereld veranderen.
Onze liefde wordt er een signaal van, dat we de wereld insturen en een baken kan zijn voor anderen.
Laten we het zien als zaadjes in onszelf, voor elkaar, en ook voor de wereld, als teken van hoop!
Elise Pieck (2021)
De tijd is gekomen om vertrouwen te hebben in het leven, in mij.
Het leven houdt van je, vertrouw erop dat het je welgezind is.
Ik ben de engel van vertrouwen en ik kom je vandaag vertellen
Ik ben er voor je, altijd.
Vertrouw erop dat wat er gebeurt zo bedoeld is.
Alles, verleden – heden – toekomst.
Aanvaard het zoals het is.
Geniet van wat je gegeven is en vertrouw erop dat het beste nog komt.
Het proces is te gaan.
Je hebt alles gedaan wat in je mogelijkheden ligt.
Dat heeft je gebracht waar je nu bent.
Het is perfect zo.
Het vertrouwen in alles, in al wie er naar je toekomt.
Het verleden is geheeld. De toekomst wordt anders. Dit is jouw weg.
Nooit meer alleen, want ik ben bij je. Voor altijd.
Ja, engelen bestaan! Alles wat je je kan verbeelden bestaat!
Wonderen gebeuren! Sommigen noemen me ‘intuïtie’.
Elise Pieck (2021)
Het gonst in jou van de levensvreugde
die in druppels van genot rondom je spettert
de oude huid is van je af gegleden
enkel de fontein van geluk gidst je nog
die in de draaikolk van het leven
als een geiser
in haar kreten van genot,
de liefde voor het leven deelt.
Inge Maria Julia Struyf (2021)
Verliefd
Op leven
leidt steeds intenser
Innerlijk en uiterlijk naar
geluk
Dans
vol beweging
innerlijk en uiterlijk
heel je hebben en houden
levenslust
Elise Pieck (2021)
Jij bent het gedicht.
Elk woord is een volheid van wie jij bent.
Een stroom van levensvreugde, vloeibaar, krachtig, sterk en gevoelig.
Elk woord spreekt van enthousiasme, van liefde voor het leven.
Elk gebaar, elke houding toont je in je volle zijn.
Laat je meenemen door je kracht, je energie.
Er is nog veel in je verborgen
dat wacht om naar buiten te komen,
dat zo mooi is om gezien en gehoord te worden.
De schrijver is in jou aanwezig.
Hij schrijft het leven.
Hij schrijft de liefde.
Elise Pieck (2021)
Ik ben het schrijven en vandaag kom ik je vertellen
Geloof in de magie.
Net als ik heb jij een toverstok die sprankels sterrenstof verspreidt.
Geloof in de magie.
Ik stop woorden in je hart en in je hoofd.
Ja, ze zijn van mij, dus stop met twijfelen.
Laat het gebeuren.
Het is nodig dat de woorden geschreven worden – het dringt zich op.
De wereld heeft deze woorden, jouw woorden nodig.
Hoopvolle woorden, blije zinnen vol vreugde en toekomst.
Geef het niet op.
Ik blijf aan je zijde en in je hart. Ik sta je bij.
Zet alles wat je afremt en tegenhoudt opzij en wees een visionair.
Deze wereld heeft nood aan profeten en visionairs, die met magische woorden en toverspreuken een nieuwe wereld kunnen creëren.
De wereld zoals die bedoeld is en waarin alles gebaseerd is op en terugvloeit naar Liefde.
Elise Pieck (2021)
En ik kom je vertellen
Dat soms stekelig zijn in het leven belangrijk en nodig is.
Ik zorg ervoor dat je alert bent en oplet waar je je voet zet.
Want elke stap is belangrijk.
Ik behoed je en bescherm je.
Als je me tegenkomt op je pad, weet dan dat ik net als alle planten groei en bloei en groen ben.
Alleen, ik hoop dat je op tijd stil staat en beseft waar je stapt, zodat je je niet pijn doet;
Ik sta naast het klavertje en naast de boterbloem.
Allen omringen we jou met boodschappen.
Geniet van wie we zijn en leef je leven bewust van elke stap.
Ooit verdorren we en blijft er niet veel van ons over.
Draag ons dan mee in je hart, bewust van wie je bent.
Elise Pieck (2021)
Ik ben jouw kind en ik hou je in mijn hart.
Ik heb gekozen om hier te zijn, met alles wat er is, alle speelsheid, alle geluk, alle vertrouwen in het leven, alle hoop, zo sterk dat ik vasthoud aan het leven.
En ja, ik weet het, er is verdrukking, kwetsuur, verdriet, pijn… die heb jij je leven lang gevoeld, zo sterk dat je mij hebt weggeduwd. Je was er zeker van dat ik het niet overleefd had.
Niets is minder waar.
Onder alle zware lagen ben ik in leven gebleven, heb ik de lichtheid en de speelsheid bewaard. Ik heb geleefd door de hoop dat je me vroeg of laat opnieuw zou ontdekken .
En kijk, hier zijn we, weer samen.
Het was een lang proces, ik ben zo blij om in je hart te kunnen wonen.
Het is een fijne plek, warm en knus en vol nieuw leven. ik kan er helemaal gedijen.
Laten we samen optrekken, laten we elkaar licht en geluk en tederheid geven.
We horen samen – dit is ware Liefde!
Elise Pieck (2021)
Innig, teder, springlevend
het leven koesteren in al zijn facetten.
Speels, verborgen verlangen
sensueel, vrolijk en blij,
licht en luchtig,
vrij.
Overvloed wordt tovervloed.
Levenskracht oerkracht,
Voluit.
Van diep in de wortels
tot hoog in de kruin.
Vanuit jezelf uitdeinen
naar de hele wereld.
Verbinding met Leven
met Al wat is.
Elise Pieck (2021)
Vandaag wil ik je vertellen hoe dierbaar je me bent.
Je brengt leven waar er starheid en stroefheid is.
Je maakt wakker wat slapend is.
Je beroert fijne snaren.
Je tokkelt soms hevig op mijn buitenkant.
Je legt verbindingen waarvan ik niet vermoedde dat ze mogelijk waren.
Je nodigt uit.
Je appelleert.
Zacht en toch urgent.
Wees jezelf, helemaal,
zoals je nooit tevoren bent geweest.
Elk moment anders en nieuw.
Bij elke beweging klein en groot, wordt de liefde groter
vanbinnen naar buiten,
van jezelf naar de ander, naar de wereld.
Dat is wie jij bent….
Elise Pieck (2021 – opleidingsmodule Menselijke Beweging)
Glooiend als de golven
glad als velours
spetterend van energie.
Dansende geborgenheid
menselijk kantwerk
doorlopende beweging
van aanwezigheid.
Sterrenmens, geaard en heel,
luchtig en hemels.
Inge Maria Julia Struyf (2021)
Ik geef me over aan het leven
Ik geef me over aan jouw adem, jouw wind, jouw lotsbestemming
Overgave aan de golvende beweging van het leven
Aan de stroming van de wind
Aan het herboren worden in een lichaam
Aan het stuntelen, stamelen, schateren en tateren
Overgave aan jouw blik
Aan de muziek van de zee
De streling van de wind, het kietelen van het gras
Het mysterie van licht en duister
Van onmacht en macht
Van lachen en smart
Van wenen en nemen
Overgave aan de nacht
En wakker worden met een glimlach
Overgave aan jou en loslaten van de vragen.
Franceska Everaerts (2021)
Je suis
l’espace insaisissable
où la cascade rebelle joue
à cache-cache
avec le lac apaisant
se miroitant en tout innocence.
Je suis
le vallon d’eau
chantant la mélodie infinie,
source de Vie
qui se love dans le berceau de la lune
qui bénit la faille creusée par
la merveilleuse perméabilité
qui s’appelle « amour ».
Libre dans l’entre deux de l’instant,
je suis lumière infinie,
accueillante, légère d’humilité
éclosion douce et fluide,
liane qui s’étire dans
l’utérus du monde,
se transformant
en oiseau divin,
caressé par l’étincelle
cosmique.
Je suis
la femme sacrée et sauvage,
célébrant
la foi, la joie et l’intuition.
Inge Maria Julia Struyf (2020)
Het Regent
Tranen vol zuiverheid.
Ze glijden over mijn huid.
Springen binnen in mijn ziel,
dansen in mijn hart.
Dankbaarheid.
Chris Hanssens (2021)
Ik kom je vandaag vertellen
hoe lekker je ruikt.
Je ontvouwt je bloembladeren
wanneer je gestreeld wordt
door de zon en de wind.
Je wortels vinden voedsel in de aarde
met geduld en liefde
vieren ze onderaards feest.
Hun blijdschap
doen je takken dansen in de wind.
De dauwdruppels
doen je bloemknop glinsteren en glunderen
van genot.
De lucht trilt in liefdevolle cirkels
en verspreidt je
goddelijke geur.
Inge Maria Julia Struyf (2021)
Levensgolf I
Je was de grond waarop ik stond
zonder jou, was ik niet
ik groeide groot, al heel snel.
Ik droeg ook je verdriet,
dat wist ik nog niet.
Op een dag brak er iets van binnen,
ik kreeg een kind
en zocht hoe ik geborgenheid gaf.
Levensgolf II
Mijn hart is groot,
dat je er wel tien keer in kan.
Zo groot dat ik er soms zelf in verdrink
dan duik ik
er dieper in
zodat het water
opspat van vreugde
in de extase van het levend zijn.
Mijn lippen trillen
om eindelijk
de woorden te dansen
zoals ze bedoeld zijn.
Mateloos en gul
de wilde vrouw bevloeit
de bron van alle leven
de zaden vinden hun bedding
de vrucht haar levensschool.
Levensgolf III
In mijn huid woont
de geschiedenis van de hele mensheid,
die van de hele mensen
met al hun schoonheid,
hun kwetsbaarheid en hun
wonderbaarlijke kracht.
Mijn huid is hoop en verlangen,
doorheen jou mag ik de ander ontmoeten,
en delen we verdriet, vreugde en genot.
Levensgolf IV
Vandaag schenk ik
mijn overvloed aan de wereld.
Bevrijd dans ik met volle teugen het leven,
in al zijn vormen, in al haar lijnen,
die van de spiraal, de cirkel, de aanraking.
Dansend dichteren.
Levensgolf V
Mijn lief kind,
je mag dansen
gevrijwaard van de angst
van indringers
voor jouw authentieke en wilde kracht,
om het Leven onstuimig te dienen.
Inge Maria Julia Struyf (2021)
Ik neem je mee en draag je op enorme vleugels
Voel je veilig
Laat je gaan
Voel de deining
En de golven in de wolken
Ik laat je niet los
Ik wil met je spelen
Overal doorheen blazen en ruimte brengen
Plaats maken voor het nieuwe
Geloof me, als het oude weg deint
Komt er iets nieuw
Dat echt bij je past
Je hoeft alleen met me mee te gaan
En te vertrouwen
Alles ontvouwt zich
Ga mee open met mij…
Elise Pieck (2021 – opleidingsmodule Trance en Regressie)
Is verlangen om in elke vezel en elke cel te worden aangeraakt
Met passie, met vuur, met Leven.
Mijn huid spreekt van aanwezigheid van alle wezens, zichtbaar en onzichtbaar.
Al wat was, wat is en wat zal komen vindt er zijn thuis.
De weg is gebaand in ontelbare kronkelingen over mijn huid.
Waar ze kruisen vinden ontmoetingen plaats.
Heel de wereld, heel de aarde, heel de kosmos vindt er elkaar en wisselen uit.
Ze delen al wat belangrijk is.
Ze herkennen elkaar en worden één.
Eén met mijn huid, één met mij.
Elise Pieck (2021)
Hemelse wateren badend in lieflijkheid
Open hart dwarrelend doorheen de ruimte
Zoals een nimf, majorette met toverstaf
Blinkende ogen van herkenning
Zalig vrouwelijk genieten
Ongeduldig getrippel
Dromend van wijsheid
Chantal Paeyeneers (2021)
Delf mijn gezicht op
Wie wordt ontmaskerd wordt gevonden
en zal zichzelf opnieuw verstaan
en zal leven bloot en onomwonden
aan niets of niemand meer ten prooi
en zo verbonden
Franceska Everaerts
Connaissez-vous la danse de gratitude ?
C’est une danse qui se fait pour remercier la vie,
Et la vie, on lui dit merci en la partageant.
Le partage à son tour se fait par des rencontres,
Et les rencontres se font par des regards et des sourires.
Les regards et les sourires nous invitent à nous rapprocher,
Et les rapprochements sont corporels et cordiaux.
Les touchers tant physiques qu’émotionnels témoignent de notre existence,
Et notre existence n’est possible qu’avec autrui.
À chaque fois que nous dansons la vie fleurit en nous,
Et toujours, tel un pissenlit en fleur, nous semons nos graines,
Graines de joie, de bonheur, de plaisir, de partage…graine de vie,
Toutes ses émotions partagées font germer le bonheur,
Tel une contagion ou un rire, ceux-ci nous redonnent la santé,
Qui nous amène dans la lumière de la vie,
Nous protégeant ainsi à chaque danse contre la maladie,
Contre le désespoir, l’amertume, la colère et les plongeons dans l’obscurité.
Merci à tous, facilitateurs, facilitatrices, danseurs, danseuses, merci Rolando.
Merci d’être là, présent et de me permettre d’exister,
De me permettre d’être mieux avec moi-même, de me développer
Merci pour ce bonheur.
Dansons et dansons encore,
Rions et rions encore,
Ouvrons nos cœurs encore et toujours.
Merci la danse, merci la vie.
David
Je le vois toujours danser avec un grand sourire,
Il a le geste doux et caressant.
Un jour, dans ma détresse émotionnelle,
Il est venu très délicatement et furtivement poser sa main sur moi,
Sa main n’était que de passage bref et bienveillant,
Comme un papillon qui virevolte, se pose et puis s’en va.
J’ai senti sa douce énergie m’envahir,
J’ai même failli m’écrouler tellement j’étais sensible,
Sensible et fragile dans mon deuil paternel.
Aujourd’hui ce sont ses paroles qui m’émeuvent,
Et après que chacun s’est exprimé dans le cercle vivenciel,
J’ai eu envie de me blottir dans ses bras,
Car je sens que je pourrais recevoir ce dont j’ai besoin,
Besoin d’un doux réconfort avec une étreinte chaleureuse,
De sa tendre présence, bien masculine et si douce.
Peut-être est-il un ange, je ne sais pas vraiment,
Mais sa présence me fait du bien.
David
Je me souviens quand j’étais petit quand mon frère et moi étions chez nos grands-
parents maternels, lorsqu’au soir nous allions manger des tartines.
Bien que nous fussions tout à fait capables de préparer nous-même nos tartines,
Nous demandions toujours à notre grand-père, notre pépé de nous les préparer,
Car pour nous deux, il n’y avait pas d’équivoque, quand pépé nous les préparait,
Nos tartines étaient bien meilleures,
Elles avaient une saveur que nous ne pouvions avoir si nous les faisions nous-mêmes.
Non les tartines de pépé étaient vraiment meilleures, là-dessus, il n’y avait aucun
doute !
De la saveur des tartines à pépé, j’ai tout oublié mais je n’ai rien oublié de la gentillesse
de mon grand-père, c’était la saveur de son amour.
David
